լեզուն չէ հասկանում՝ նրա հետ գերմաներեն և ֆրանսերեն փիլիսոփայություններ է անում...
— Ո՛չ, Մարիա,— սևուկի խոսքը կտրեց Անիչկան,— նա ռուսերեն լավ է իմանում, միայն այնպես ձևացնում է, որպես թե չգիտե։
Սույն միջոցին տանտիկինը, ուրախության ծիծաղը երեսին՝ ընդունում էր մի հյուր։
— Ահա՛ նա, ահա՛ նա,— հեզիկ շշնջացին օրիորդները։
Նատոն թողեց պիանոն և վեր կացավ տեղիցը։ Մյուս աղջկերքը նույնպես թողեցին իրանց մասլահաթները, վեր կացան և սկսան թիթեռնիկի նման պտտվիլ դահլիճի մեջ։
Թ
Տանտիկինը, տանելով յուր հյուրին դստեր մոտ,— ահա, իմ աղջիկս, Նատալիա Եսսիպովնա,— ներկայացրեց նա։ Եվ դառնալով դեպի երիտասարդը — պարոն Միքայել Բաքոսյանը,— ասաց նա։ Եվ սկսավ ծանոթացնել նրան մյուս Հյուրերի հետ։
Միակ ծանոթը, որին հանդիպեց այնտեղ Բաքոսյանը, էր յուր հեռու ազգական տիկին Շնորհաբաշխը, նույն քաղաքի վեչերների հերոսուհին։
— Լավ է, դու էլ երևացիր, Միշա,— ասաց նա, ուրախությամբ դիմելով դեպի երիտասարդը։
— Մի՞թե իմ երևնալս այդքան հաճություն է բերում ձեզ,— ժպտալով հարցրեց երիտասարդը։
— Բա՛, չե՞ս իմանում, որ այդպես է. բա՛ ազգականությունը ինչի՞ համար է։
Վերջին խոսքերը այնքան բարձր կերպով արտասանեց տիկինը, որ շատերը լսեցին։ Կարծես, նա պարծենում էր այդ խոսքերով։
— Ուրեմն ես կաշխատեմ շուտ-շուտ երևնալ ձեզ,— պատասխանեց Բաքոսյանը, ինքն չհավատալով յուր խոսքերին։
— Այն ժամանակ քեզանից շնորհակալ կլինեմ,— ասաց տիկինը, և մոտենալով նրա ականջին քրթմնջաց.— Տանտիրոջ աղջկան լավ մտիկ արա՛.․. ի՜նչ յուղալի տեղ է... Եվ ծիծաղելով հեռացավ երիտասարդից։
Նատոն խիստ քաղաքավարի կերպով ձեռքը տալով երիտասարդին,
