քաղաքի ազատ շների ուրախ, անհոգ բազմությունը։ Փորփրում էին կույտերը և երբ մի կաշու կամ ոսկորի կտոր էին գտնում, սկսում էին միմյանց բերնից խլել, կռիվ սարքել, միմյանց կծոտել և շուտով՝ կրկին հաշտվել։ Իսկ այնտեղ, իր «քյոշքի» բարձրության մեջ, ուժից ընկած ծերունի փաշան, թիկն տված թավշյա բարձերին, բորբոքում էր յուր սառած ուղեղը թամբաքվի ծխով և գրգռում էր թուլացած ջղերը յուր մանկահասակ «խաթունների» ամենաքնքուշ փայփայանքներով...
Աղբանոցի շները նայում էին չոփչիների վրա, որպես իրանց պարենը հայթայթող ստրուկների վրա։ Եվ ամեն անգամ, երբ մի թարմ կթոց էր բերվում, նրանք ագիները շարժելով և մի առանձին հաճոյամոլությամբ, կտրում էին չոփչիի առաջը։ Բայց միշտ անհաշտ էին Օհանի հետ, որովհետև նա յուր կթոցի մթերքը սովորաբար ծովն էր նետում։
Երկրի ընդհանուր սովորությունն ազդել էր և այդ անգործք ձրիակեր անասունների վրա։ Ստամբոլի քաղաքադռներից մտնելիս, անկարելի է, որ յուրաքանչյուրի կթոցը չշոշափեն, եթե հոտ առնեն, որ նրա միջում ուտելու բան կա։
Թեև Օհանին վիճակված էր չոփչի լինել քաղաքի մի այնպիսի թաղում, որտեղից ծովի ափը շատ հեռու չէր, այսուամենայնիվ նա հոգնել էր, որովհետև սկսյալ առավոտից, այդ տասներորդ կթոցն էր, որ ծովն էր նետում։ Մտածեց փոքր-ինչ հանգստանալ։ Կթոցը ցած դրեց, նստեց ավազի վրա, թիկն տվեց կթոցին։ Նա զգում էր և քաղց։ Գրպանները խառնեց, գտավ մի կտոր չոր հաց, սկսեց կրծել։
Միջօրեի տոթային ժամն էր։ Քամի չկար։ Օդը լցված էր ջերմ գոլորշիներով, կարծես թե բաղանիքի օդ էր շնչում մարդ։ Շրջակայքում տիրում էր խորին, գերեզմանական անդորրություն։ Խաղաղ էր և ծովը, որ այդ ժամուն մի առանձին ծուլությամբ պարուրվում էր յուր միջօրեական հանգստության մեջ։ Այնպես էր թվում, որ նա էլ հոգնած էր։ Ձանձրացած ալիքները դանդաղ կերպով զարկվում էին Օհանի ոտներից ոչ այնքան հեռու, ավազի վրա, և նրանց վհատած աղմուկը դողացնում էր օդի մեռելային լռությունը։ Ամեն ինչ տրամադրում էր դեպի թախծություն, դեպի հոգեկան ծանր թմրություն։
Կազդուրելով յուր քաղցը, Օհանը մտածեց վերադառնալ։ Բայց իսկույն մտաբերեց տիկնոջ պատվերը։ Նա ժամանակ էր նշանակել երեկոյան, երբ արևը կմտնե և մութը կպատե։ Մինչև
