— Հիմա՛, հիմա՛,— գոչեց Օհանը,— եթե ոչ, կկոտրեմ դուռը։
Նա խանձարուրը մի կողմ դրեց, սկսեց մատներով պոկել փողոցի հատակի խճերը և զարկել դռանը, որ նրա կատաղի հարվածների ներքո փշրվելու մոտ էր։
— Գի՜ժ է, ի՜նչ է այդ մարդը,— դարձյալ լսելի եղավ վերևի ձայնը։— Ինչո՞ւ ես դուռը կոտրում, դու տեսնում ես, որ մենք վերևի հարկումն ենք բնակվում, ուրեմն դռան բանալին չէ կարող մեզ մոտ լինել։ Իսկ ներքի հարկի դռնապանը, ինչպես երևում է, այս գիշեր տանը չէ, շատ կարելի է, ուրիշ տեղ է գնացել։
— Ամենքը գնացե՛լ են... ամենքը կորե՛լ են..— խոսեց Օհանը ինքն իրան։— Մնացել է այդ բայղուշը (բու) միայն...
Մանկահասակ կինն սկսեց երդումներով հավատացնել, որ սև հագնված տիկինը տեղափոխվել է այդ տնից, իսկ դռնապանի որտեղ լինելն ինքը չգիտե։
Օհանը հավատում էր երդումներին։ Նա համոզվեցավ, որ «չարագործ ջադուկը» իրան խաբել է, և յուր խորհրդավոր ավանդը նրան հանձնելուց հետո, իսկույն թողել է տունը, վախենալով միգուցե միամիտ չոփչին մի դիպվածով հասկանա գաղտնիքը և կրկին վերադառնալով երեխայի հետ՝ մի այլ փորձանք ևս բերե յուր գլխին։
— Բայց դու ի՞նչ գործ ունես այն տիկնոջ հետ,— հարցրեց վերևի ձայնը։
— Շա՛տ գործ ունեմ... եթե ձեռքս ընկնի՜...— մռնչեյով պատասխանեց Օհանը։— Դու ինձ ասա՛, ճանաչո՞ւմ ես այն տիկնոջը։
— Ես քեզ ասացի, որ այստեղ երկար չմնացին, և ոչ ոքի հետ հաղորդակցություն չունեին։
— Դռնապանը ճանաչո՞ւմ է։
— Չգիտեմ։ Դռնապանը նոր էր վարձված, «խամ», մարդ էր։
Օհանը տրամադրված էր դեռևս շատ այսպիսի հարցմունքներ անել, բայց լուսամուտի փեղկերը փակվեցան, և նա մնաց առանց պատասխանի։
Մինչև այժմ Օհանի բոլոր կատաղությունը բորբոքում էր այն միտքը, թե ինչպես պետք է ջարդե սև խաչը կրող տիկնոջ ոսկորները։ Բայց այդ բաղձանքը մնաց անկատար։ Յուր «ջադուկին» գտնել չկարողացավ նա, և գուցե բնավ չի պիտի կարողանար գտնել։ Երբ նրա վրդովմունքները փոքր-ինչ սառեցան, նրա մեջ ծագեք մի նոր միտք. «Ի՞նչ անեմ այս մանուկին...»: