Էջ:Raffi, Collected works, vol. 5 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 5-րդ).djvu/227

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Արևը մտնելու մոտ էր։ Ես շտապում էի տուն վերադառնալ, գիտեի, որ Ասլանը սպասելիս կլիներ ինձ։ Ես վեր կացա, տեր հայրը նույնպես եկավ ինձ հետ։ Բայց արհեստավորը, մնաք-բարյավ ասելով, բաժանվեցավ մեզանից։ Ճանապարհին հարցրի տեր հորից.

— ո՞վ է այդ մարդը։

— Հասարակ դարբին է,— պատասխանեց տեր հայրը։

— Բայց ինչ լավ խոսում է։

— Նա բավական զարգացած մարդ է։

— Ես սաստիկ համակրեցի նրան։

Տեր հայրը իր շուրջը նայելով, որպեսզի ոչ ոք չլսե, հազիվ լսելի ձայնով ասաց.

— Նա «մերոնցից» է… — Ասլանը ճանաչո՞ւմ է նրան։

— Ճանաչում է։

— Իսկ նա՞ Ասլանին։

— Չէ ճանաչում։

Արևը մտավ։ Երեկոյան զովը ավելի ախորժելի դարձավ։ Զբոսնող բազմությունը հետզհետե ստվարանում էր, և ամեն կողմից լսելի էին լինում երգի, ուրախության ձայներ։ Ես դարձյալ մտաբերեցի Ասլանի խոսքերը, թե «այդ ժողովուրդը ծիծաղում է արտասուքի միջից»…

ԺԸ

ՓՈՐՁՈՒԹՅՈԻՆ

Երեկոյան մութը պատել էր արդեն, երբ ես և Ասլանը ձի նստելով դիմեցինք դեպի առաջնորդարանը։ ճանապարհին հարցրի Ասլանից.

— Ի՞նչ ես կարծում, առաջնորդին հայտնի՞ կլինի մատնությունը։

— Անտարակույս,— պատասխանեց նա։— Անկարելի է, որ փաշան այդ մասին նրա հետ խորհուրդ արած չլինի։

— Ուրեմն տիկնոջ զգուշացնելը իզուր չէր։

— Բոլորովին իզուր էր։