Ի
ՔՐԱՎԱՆ
Քարավանների պատմությունը միշտ իմ վրա կախարդիչ տպավորություն էր թողել․ նրանց մասին լսել էի շատ և շատ հետաքրքիր զրույցներ։ Այժմ դուք կարող եք երևակայել իմ ուրախությունը, որ առաջին անգամ ես բախտ ունեի ճանապարհորդել մի մեծ քարավանի հետ։ Նա պետք է դուրս գար երեկոյան պահուն. ցերեկվա տոթի պատճառով որոշել էին գնալ գիշերով։
Վարպետ Փանոսը, նրա մայրը, կինը, երեխաները հավաքվել էին բակում մեզ ճանապարհ դնելու։ Ծառաները, աղախինները և գործարանի աշակերտները, խումբով կանգնած, հեռվից նայում էին։ Բnլnրի դեմքի վրա երևում էր մի տեսակ տխրություն, կարծես Ասլանը այդ տան սիրելի անդամներից մեկը լիներ, որ գնում էր հեռու, շատ հեռու, և գուցե մյուս անգամ չէին տեսնի նրան։ Նա ցած իջավ սանդուղքներից, մոտեցավ վարպետի մորը, կնոջը, սեղմեց նրանց ձեռքը, գրկեց նրա երեխաներին և բոլորին մնաք բարով ասելով, դուրս եկանք։ Փողոցում սպասում էին մեզ երկու ձիաներ՝ փաշայի ընծայած ձին Ասլանի համար և մի բավական լավ ձի ինձ համար, որ բերել էին քարավանից։ Ասլանը համբուրվեցավ վարպետ Փանոսի հետ և կրկին անգամ սեղմեց նրա ձեռքը։ Ես նկատեցի վարպետի աչքերում արտասուքի կաթիլներ։ Նստեցինք ձիաները։ Բակում հավաքված բազմությունը այժմ խմբված էր բակի դռանը։
— Մնաք բարյա՜վ, բարեկամներ,— ասաց Ասլանը։
— Բարի ճանապա՜րհ և հաջողությո՜ւն,— ասաց վարպետ Փանոսը։
— Բարի ճանապա՜րհ,— կրկնեցին նրա մայրը, կինը և փոքրիկ երեխաները։
Մենք մեծ շնորհակալությամբ թողեցինք այն տունը, որտեղ
