քավոր Պետրոսի հետ, որոնց վերջին սրտաշարժ գրկախառնությանը և հոգեկան հուզմունքներին ես ականատես եղա։
— Դուք այդ ծերունուն, երևի, վաղուց ճանաչում էիք,— հարցրի նրանից։
— Ոչ միայն ճանաչում էի, այլ նա իմ դաստիարակն է եղել,— պատասխանեց երիտասարդը:
— Այդ խաչագո՞ղը:
— Այո՛, այդ խաչագողը։
— Ի՞նչպես եղավ, որ դուք ընկաք նրա ձեռքը:
— Դա շատ եկար պատմություն է, եթե պատմելու լինեմ, մինչև լույս չի վերջանա։
— Պատմեցեք, խնդրեմ։ Ես քավոր Պետրոսի մասին շատ բաներ էի լսել, բայց իրան չէի տեսել։
— Երևի, իմ մասին ևս լսած կլինեիք։
— Այո, որովհետև ձեր անունը անբաժան է նրա անունից։
— Իրավ, անբաժան է...— կրկնեց նա տխուր ձայնով։
Նա պատմեց, թե ի՛նչպես պատանեկության հասակում ինքը դարբինի աշակերտ է եղել, պատմեց, թե ինչ փորձանք պատահեց իր վարպետին, որի պատճառով ինքն ևս, իբրև հանցավոր, կասկածի ենթարկվեցավ և ստիպվեցավ փախստական լինել, որ ոստիկանության ձեռքը չընկնի։ Այդ միջոցին պատահեց նա իր նման փախստական պատանիների մի խմբի, որոնք թողել էին տեր Թոդիկի դպրոցը և ծածկվել էին Սավրայի անտառներում։ Այդ պատանիները, ասաց նա, Կարոն, Ասլանը և Սագոն էին, որոնց մոտ մնաց մի քանի շաբաթ։ Իրանց մոտ հայտնվում էր երբեմն մի ալևոր որսորդ, որին Ավո էին կոչում, և նա լավ-լավ խրատներ էր տալիս իմ մոլորյալ սանիկներին։ Բայց ինքը, Մուրադը, նրանց հասարակության քաղցրությունը երկար վայելել չկարողացավ, մի դիպվածով անջատվեցավ այդ խումբից և քավոր Պետրոսի ձեռքն ընկավ։ Այդ վերջինը առեց նրան իր հոգաբարձության ներքո, տարավ օտար աշխարհներ, և վարժեցրեց խաչագողության մեջ։ Իսկ Կարոն, Ասլանը և Սագոն հետևեցին որսորդի խորհրդին, թեև, նույնպես օտար աշխարհներ գնացին, բայց իր նման չփչացան, այլ կրթություն ստանալով, լավ մարդիկ դարձան:
Զարմանալի՜ պատմություն էր այդ. դա թափառաշրջիկ, բախտախնդիր ժողովրդի տխուր պատմությունն. էր, որի մեջ այդ ժողովրդի յուրաքանչյուր անհատը կարող էր գտնել իր մռայլ պատկերը...
