աչքերը ճմբռել, որ լավ տեսնե, թե մենք ինչ մարդիկ ենք։ Նա նույնպես մեզ նման ճանապարհից էր եկած, և հոգնած պառկել էր։ Մինչև նա կվերկենա, կլվացվեր, որ քունը փախցնե, նրա բացակայության ժամանակ, Թաթոս եղբայրը ծանոթացրեց մեզ նրա անձնավորության հետ, թե նա Բաղեշից է եկած, այնտեղի եղբայրներից է, ձմեռը տեղային դպրոցներում վարժապետություն է անում, իսկ ամառը շրջում է գյուղերում, քարոզ է տալիս, մխիթարում է եղբայրներին տիրոջ խոսքերով և այլն։
— Նա ընկլիզի լեզու էլ է իմանում,— ավելացրեց սուրբ գրքերի տարածողը։
— Ուրեմն միսիոնարների աշակերտ կլինի,— նկատեց Ջալլադը։
— Նա նրանց մոտ է սովորել, և նրանցից այժմ լավ ռոճիկ է ստանում։
— Ո՞րքան։
— Ամսական երկու ոսկի։
— Ա՞յդ է «լավ ռոճիկը»։
Պողոս եղբայրը մի գնդաձև մարդ էր, մի աչքից կույր, որ ծածկելու համար մուգ-ծխագույն ակնոցներ էր գործածում։ Նրա մարմնի բոլոր անդամները միատեսակ կոլորված էին, կարծես թե ծայրեր չկային։ Մեր հյուրընկալի կինը, աղջիկը մի առանձին հոգ տարան նրա շվացվելու և երեսը սրբելու մասին, որը վերջացնելուց հետո, եկավ նստեց մեզ մոտ։
— Հրամանքնիդ ո՞րտեղացի եք,— եղավ նրա առաջին խոսքը: Մեր փոխարեն պատասխանեց մեր հյուրընկալը, ասելով, որ Աղթամարա վանքիցն են գալիս։
— Ուրեմն ուխտավորնե՞ր եք,— հարցրեց նա։
— Այո՛, ուխտավորներ ենք,— պատասխաննց Ջալլադը, հետազոտելով նրա դեմքի թթու արտահայտությունները։
Առանց մեր հարցնելու, նա ասաց, թե ինքը Բաղեշի դպրոցների վարժապետն է, և տասն տարուց ավելի կլինի, որ այնտեղ ուսուցչության պաշտոն է վարում, և ուրիշ շատ գործեր է կատարում։
— Ի՞նչ եք սովորեցնում,— հարցրեց Ջալլադը։
— Ծանոթացնում ենք սուրբ գրքերի հեստ,— պատասխանեց նա։
— Այդքա՞նը միայն։