— Այնքան չորացել է հացը, որ չէ ուտվում,— ասաց սեղանակիցներից մեկը։
— Առանց սումբայի հրացանը լցնել չես կարող,— նրան պատասխանեց սեղանակիցներից մյուսը,— այդ հացին սումբա պետք է:
Նա հանեց պարկի միջից խեցեղեն փոքրիկ աման, լիքը արաղով, առաջ ինքը խմեց, հետո տվեց ընկերներին, ասելով.
— Աստված է վկա, մարդու կոկորդը փափկացնում է:
Մյուսներն էլ ընդունելով ամանը, խմեցին, միևնույն կարծիքը հայտնելով փափկացնող ըմպելիի մասին, և այժմ ավելի ախորժակով սկսեցին ուտել չոր հացը։
Երբ ճաշը վերջացած էր, նրանցից մեկը ժամացույցի փոխարեն նայեց արևին, իր ընկերին ասաց.
— Հիմա կարելի է ճանապարհ ընկնել, շուտով զովը կսկսվի։
— Կարելի է, — ավելացրեց մյուսը,— մեր առջևում անտառը ավելի խիտ է, արևը շատ չի նեղացնի:
— Ինչպես էլ և լինի, պետք է գնալ. դեռ բավական ճանապարհ ունենք,— ասաց երրորդը։— Արեգակը ի՞նչ կարող է անել. խո ձյուն չենք, որ հալվենք:
Սկսեցին պատրաստվել։
Այդ միջոցին մյուս ուղևորներից մեկը, պառկած տեղից գլուխը վեր բարձրացնելով, ծույլ կերպով հարցրեց.
— Եղբայրներ, ո՞ւր եք գնում։
— Դեպի Զեվու,— պատասխանեցին նրան։
— Հիմա Զեվուից ամենքը փախչում են, դուք ի՞նչ խելքով այնտեղ եք գնում։
— Ինչո՞ւ են փախչում։
— Չե՞ք լսել, շուտով Զեվուն կպաշարվի Դավիթ Բեկի զորքերով: Նրա բանակը հիմա գտնվում է բերդից ոչ այնքան հեռու Ղարաչիման գյուղի մոտ։
— Մեզ ի՞նչ վնաս, եթե կպաշարվի,— ասաց երեք ընկերներից մեկը։
— Ձեզ այն վնասը կլինի, որ վտանգի մեջ կընկնեք,— պատասխանեց ուղևորը՝ դարձյալ չշարժվելով իր պառկած տեղից։ Շատ ախորժելի բան չԷ պաշարված բերդի մեջ լինել, երբ ամեն կողմից կրակ են թափում։
— Բայց բավական ախորժելի բան է պաշարված բերդից կռվել թշնամու դեմ,— ասաց երեք ընկերներից մի ուրիշը:
