են մի-մի ահագին չինարիներ և հովանավորում են ամբողջ բակը: Այդ բակի միջից մի նեղ դուռ տանում է դեպի զենքերի պահեստի ամբարանոցը, իսկ մի մեծ դուռ տանում է դեպի խանի դիվանատան ընդարձակ բակը:
— Ի՞նչ ես կարծում, ես չէ՞ի մոլորվի այդ լաբիրինթոսի մեջ։
— Ես քեզ հետ կլինեմ, ինձ բոլոր ծակուծուկերը հայտնի են, ես քեզ միայնակ չեմ թողնի։
Փոխանակ պատասխանի, երիտասարդը մյուս անգամ գրկեց իր հերոսուհուն և սեղմեց իր կուրծքի վրա։
— Դու երբեք ինձ այդքան քաղցր չես եղել, որպես այս գիշեր, նազելիս,— ասաց նա խորին հոգեզմայլության մեջ: — Հիմա պատրաստվենք գնալու։
— Ես շատ չեմ ուշացնի քեզ,— պատասխանեց տիկինը, նրա գրկից դուրս պրծնելով.— ինձ հարկավոր է միայն փոխել հագուստս։
Նա վազեց իր սենյակը և մի քանի րոպեից հետո վերադարձավ տղամարդի հագուստով։
— Պետք է մարդու հագուստը սազ գա իր գործին, այդպես չէ՞, սիրելիս,— ասաց նա ծիծաղելով։— Հիմա գնանք։
— Սպասի՛ր,— ասաց աբեղան նրան կանգնեցնելով.— ես մոռացա քեզ հարցնել, թե ինչպե՞ս հաջողվեցավ քեզ ձեռք բերել այդ բանալիները։
— Դա մի ամբողջ պատմություն է, լավ է, որ չհարցնեք,— պատասխանեց Սառան հրաժարվելով։
— Ինչո՞ւ։
— Կարելի է Փարիշանը բարկանա, եթե քեզ պատմելու լինեմ:
— Երևի, մի գաղտնիք կա. բայց դու գիտես, որ մենք հոգևորականներս իրավունք ունենք ամեն մարդու գաղտնիքները գիտենալու,— ասաց երիտասարդը ծիծաղելով։ — Փարիշանը չի բարկանա, պատմի՛ր, սիրելիս։
— Փարիշանը գողացել է այդ բանալները ամրոցի «ղափուչի-բաշիից» (դռնապանների գլխավորից),— ասաց Սառան, երկար մտածելուց հետո։
— Ինչպե՞ս։
— Հենց այդ ինչպեսի մեջն է բոլոր գաղտնիքը, լսի՛ր.— դռնապանների գլխավորը մի ծերունի է, այն ծերունիներից մեկը, որ մազերը սպիտակելուց և ատամները թափվելուց հետո նորից սկսում է սիրել։ Նա մի առանձին ախտ ունի սիրահարվել միայն
