— Ինչո՞ւ։
— Չե՞ք լսում:
— Ի՞նչը:
— Թմբուկների ձայնը։
— Լսում եմ: Այդ ի՞նչ ձայն է։
— Բեկի զորքերի թմբուկների ձայնն է։ Թշնամին մտնում է բերդը.
Խանը գունաթափվեցավ:
— Թշնամին մտնում է բե՞րդը... — կրկնեց նա մի այնպիսի ծիծաղով, որ բարկության ժամանակ փոխարինում է արտասուքին։
— Ապա ո՞րտեղ են իմ զորքերը, իմ զորապետները, որ կարգված էին բերդը պահպանելու համար։
— Նրանցից ոմանք փախել են, իսկ ոմանք եկել են այստեղ կրակը հանգցնելու համար: Թշնամին մեր տան մեջ կրակ ձգեց, որ մեզ դրանով զբաղեցնե, իսկ ինքը միջոց գտավ գրավելու մեր բերդը:
— Հիմա ի՞նչ պետք է արած,— հարցրեց խանը հուսահատ կերպով:
— Եթե դուք ինձ թույլ կտաք, ես կդիմեմ հաղթողին և հնազանդություն կհայտնեմ։
— Երբեք։
— Դուք դրանով կազատեք հազարավորների կյանքը սարսափելի կոտորածից:
— Թող բոլորն էլ ինձ հետ կոտորվեն, քան թե խոնարհվեն գավուրի առջև։ Դու չգիտես, վեզիր, մեր կրոնի հանգանակը, մուսուլմանին թույլ տված չէ խոնարհվիլ այլադավանի լծի ներքո. մուսուլմանը կամ պետք է տիրե, կամ պետք է ոչնչանա։
Այդ միջոցին դիվանատան բակը մտավ մի խուռն, զինված բազմություն: Նրանց առաջնորդում էր մոլլաների գլխավորը, մի բաց սուր ձեռքումը բռնած: Նրա առջևից գալիս էին երկու չավուշներ[1], որոնք տանում էին երկու հոգևոր դրոշակներ: Չավուշները քարոզ էին կարդում.
- ↑ Չավուշ նշ. հոգևոր ջառչի, հրապարակական քարոզներ կարդացող
