առաջարկելու. դուք պետք է թույլ տաք ինձ, որ առաջ ես իմ մարզիկներով անցնեմ ծակից (ականից):
— Թող այդ լինի ինձ մի ուրախչեք[1] այն ծառայության համար, որ առաջ ես բերեցի ձեզ բերդում հայտնված գործերի ավետիքը:
Ծերունի զորավարը թեև մեծ վստահություն ուներ Բայինդուր իշխանի քաջության վրա, բայց հավատալ նրա պատերազմական զգուշություններին չէր կարող: Նա իր հարձակումների մեջ շատ անգամ Քորօղլիի սովորությունն ուներ, առանց ետ ու առաջ նայելու, կայծակի նման նետվել։ Այդ պատճառով բավական մեղմությամբ նկատեց նրան:
— Ձեզ, կարծեմ, բավական ծանոթ չէ բերդի դիրքը:
— Բերդը այնպես լուսավորված է, որ կույր մարդն էլ կարող է ամեն բան տեսնել,— պատասխանեց իշխանը փոքր-ինչ վրդովված ձայնով:
— Ինչո՞վ է լուսավորված։
— Կրակով։ Նայեցեք,— վերջին խոսքերի հետ նա բարձրացրեց վրանի վարագույրը։ Նրանք նայեցին։ Հրդեհի ճառագայթները ցոլանում էին շրջակա լեռների բարձրությունների վրա։
— Շատ ապրի տեր Ավետիքը,— ասաց նա, ձեռքից բաց չթողնելով վարագույրը, — տեսնո՞ւմ եք, մեզ ընդունելու համար ինչ գեղեցիկ ճրագալույց է պատրաստել։
Զորապետների խորհուրդը իրավունք տվեց Բայինդուր իշխանին առաջ անցնել։ Նա այնքան սիրելի էր իր ընկերների մեջ, որ չկամեցան ղրկել նրան այդ ուրախությունից։ Իշխանը շնորհակալություն հայտնեց և հեռացավ։
ԻԴ
Գալով իր բանակը, Բայինդուր իշխանը իսկույն հրամայեց չվել: Երկար պատրաստությունների պետք չկար, զինվորներից ամեն մեկը գիտեր, թե ինչ պետք էր անել: Նրանք վաղուց պատրաստված էին։ Միայն զորապետը հարկավոր համարեց գրգռել
- ↑ Ուրախչեք նույն նշանակությունն ունի, ինչ որ պարսից հայերը ասում են մուժտալըգ, այսինքն մի վարձատրություն, որ տալիս են ավետիք կամ ուրախալի լուր հայտնողին