— Մի շինական խնդրում էր տեսնել իմ տիրոջը,— պատասխանեց պատանին։
Սամվելը հասկացավ, թե ով պետք է լիներ։
— Նրան այնպես կբերես ինձ մոտ, որ ոչ ոք չտեսնե, — պատվիրեց Հուսիկին։
Պատանին ճրագը դրեց յուր տեղը և հեռացավ, Սամվելը քնարանից դուրս եկավ յուր ընդունարանը։ Մի քանի րոպեից հետո, Հուսիկի առաջնորդությամբ, ներս մտավ Մալխասը, թավամազ կուրծքը բաց, բազուկները հոլանի և մի երկայն նիզակ ձեռքում բռնած։ Նա անփույթ կերպով գլուխ տվեց և հենվեցավ յուր նիզակի վրա։
Հուսիկը խոհեմությամբ հեռացավ, մտածելով, գուցե յուր տերը առանձին խոսելիք ունե այդ մարդու հետ, որի ավազակային դեմքը նրան շատ հաճելի չթվեցավ։
— Դու որևիցե ժամանակ եղե՞լ ես Ռշտունյաց կողմերում, Մալխաս,— հարցրեց նրանից Սամվելը սպասավորի հեռանալուց հետո։
Ծիծաղի նման մի բան ցնցեց համարձակ շինականի խոշոր գծերը և նա արհամարհանքով պատասխանեց.
— Ռշտունյաց լեռներում մի քար չկա, որ Մալխասը չճանաչե, տեր իմ։
— Իսկ Աղթամար կղզում եղե՞լ ես։
— Մի քանի անգամ։
— Որքա՞ն ժամանակում կարող ես հասնել այնտեղ։
Շինականը րոպեական մտածությունից հետո ասաց.
— Այդ իմ տիրոջ կամքիցն է կախված, եթե շուտ է հարկավոր, ես գիշերը ցերեկ կդարձնեմ և երկու օրում կհասնեմ։
— Շուտ է հարկավոր...— ասաց Սամվելը և յուր թղթերի պահարանից դուրս բերեց մի նամակ, որ այն առավոտ գրած, պատրաստած ուներ։ Նամակը հանձնեց նրան, ասելով.
— Այդ նամակը, որքան կարելի է, շուտ կհասցնես Ռշտունյաց Գարեգին իշխանին։
Մալխասը ընդունեց նամակը և խնամքով թաքցրեց յուր գլխի ապարոշի փաթոթի մեջ։
— Էլ ուրիշ հրաման չունի՞ իմ տերը,— հարցրեց նա։
— Ուրիշ ոչինչ։ Բարի ճանապարհ եմ ցանկանում։
Նա խոնարհությամբ գլուխ տվեց և հեռացավ։
Նախասենյակի դռան մոտ սպասում էր Հուսիկը։ Նա այդ օտարականին
