այդպիսի հարցմունք անել ինձանից։ Ես կհրամայեմ հենց այն րոպեում կախել նրան իմ բակի ծառերի մեկից։ Դու չգիտե՞ս, որքան ծառաներ կան իմ հրամանի ներքո։
Տիկնոջ մեջ եփ եկավ արքայադստեր թե հպարտությունը, և թե բարկությունը։ Նա վեր կացավ, ներողություն խնդրելով.
— Ես շատ ուշացա, աքաղաղները արդեն սկսել են խոսել․․․ Սամվելը նույնպես ոտքի ելավ։
— Ես այժմ փոքր-ինչ հանգիստ եմ, — ասաց տիկինը, յուր քնքշությամբ լի աչքերը դարձնելով դեպի երիտասարդը։ — Թեև ոչինչ բանի մեջ չկարողացա համոզել քեզ, բայց գոնե դու այսուհետև կգիտենաս քո անելիքը․․․
— Շնորհակալ եմ, Որմիզդուխտ, քո անսահման բարության և քո անկեղծ կարեկցության համար։ Դու չափազանց պարտավորեցրիր ինձ։
Տիկինը վեր առեց յուր սփածանելիքը և դիմակը։
— Ա՜խ, ներիր, Որմիզդուխտ, — ձայն տվեց երիտասարդը,— ես այն աստիճան շփոթվեցա քո անակնկալ ինձ մոտ գալով, որ մինչև անգամ մոռացա հարցնել, թե ինչպե՞ս եկար, կամ այժմ ինչպե՞ս պետք է գնաս։
Տիկինը ժպտաց, ասելով.
— Դու խո տեսար, որ ես ծածկված էի դրանց մեջ,— նա ցույց տվեց յուր ձեռքի սև սփածանելիքը և դիմակը, — դարձյալ այնպես կգնամ։ Ինձ իմ աղախիններից մեկի տեղը կընդունեն։
— Գոնե թույլ տուր ճանապարհ դնեմ քեզ մինչև քո բնակարանը։
— Հարկավոր չէ, դրսում իմ սպասավորներից երկուսը սպասում են․ նրանք կառաջնորդեն ինձ։ Իսկ քո ճանապարհ դնելը կարող է մատնել ինձ։
— Բшյց սպասավորները չգիտե՞ն, որ սև սփածանելիքի տա ծածկված է իրանց տիկինը։
— Չգիտեն։ նրանք ինձ բերեցին այստեղ, որպես իմ աղախիններից մեկին, և այդ կարծիքի մեջ էլ կմնան։ Առաջին անգամ չէ, որ իմ աղախիններից եկել են քեզ մոտ զանազան գործերով։
Տիկինը հագավ յուր դիմակը և ծածկվեցավ լայն շալի մեջ Սամվելը, սրտագին գոհ ունակությամբ հայտնելով յուր շնորհակալությունը, ճանապարհ դրեց նրան մինչև նախասենյակի դուռը։ Այնտեղ խավարի միջից հայտնվեցավ Հուսիկը։
— Տա՛ր այդ կնոջը, — հրամայեց նրան, — այնտեղ, դրսում
