«Այնուհետեւ Վահանն Մամիկոնեան եւ Մերուժանն Արծրունի, նոքա երկոքեան արք պիղծք անօրէնք էին, ապստամբեալք էին յուխտէ աստուածպաշտութեան, եւ զանաստուածն Մազդեզանց աղանդն յանձն առեաւ պաշտէին, սկսան այնուհետեւ յերկրին Հայոց աւերել զեկեղեցիս՝ զտեղիս աղօթից քրիստոնէից... Ատրուշանս շինէին ի բազում տեղիս, եւ զմարդիկ հնազանդէին օրինացն Մազդեզանց... եւ զորդիս եւ զազգայինս իւրեանց տային յ ու ս ու մ ն Մազդեզանցն։ Ապա որդի մի Վահանայ, անուն Սամուէլ, եհար սատակեաց զՎահան զհայր իւր, եւ զՈրմիզդուխտ զմայր իւր՝ զքոյր Շապհոյ Պարսից թագավորին»։
«Յետ մահուանն Արշակայ գումարեաց Շապուհ զօր բազում ի ձեռն Մերուժանա (Արծրունւոյ) և արձակեաց ի Հայս... Եւ տուեալ նմա կին զքոյր իւր զՈրմիզդուխտ․․․ եւ խոստացաւ տայ նմա զՀայոց թագաւորութիւնն, միայն թէ զնախարարսն նուաճելով՝ ի դեն Մազ-դեզանց զաշխարհս դարձուսցէ։ Որոյ յանձն առեալ եւ եկեալ․․. եւ զամենայն կարգ քրիստոնէութեան ջանայր խափանել... Եւ զորս միանգամ գիրս գտանէր՝ այրէր եւ հրաման տայր մի ուսանիլ զդպրութիւն յունարէն, այլ պարսիկ, եւ մի ոք իշխեսցե յոյն խոսել կամ թարգմանել․.. Զի յայնժամ գիր դպրութեան հայոց չեւ եւս էր լեալ, և յունականաւն վարէին եկեղեցւոյ կարգք»։
