եղան անսպասելի ձայնը։ Ուրուկը ավելի մոտեցավ։ Նրանք տեսան խոսող գունդը։
— Ի՞նչ եղավ այն մարդը,—հարցրին նրանից։
— Այսպես, գետի ընթացքով գնաց դեպի ցած։ Թո՛ղ աստված նրա գործին հաջողություն տա,—ավելացրեց նա,— թե իմ սոված փորը կերակրեց, և թե՛ մերկ մարմինս զգեստավորեց։
Երկու մարդիկը գետի ընթացքով սկսեցին ցած իջնել, միմյանց ասելով.
— Լավ ժամանակ հասանք...
— Բայց որտե՞ղ գտնել սպարապետին..․
Պատասխանը չուշացավ.
— Դո՞ւք եք,- լսելի եղավ սպարապետի ձայնը, որ դեռ կանգած էր գետեզերքում։
— Այո՛, տեր,—ասացին նրանք մոտենալով։
Սպարապետը ուրիշ ոչ ոք չէր, եթե ոչ Մուշեղ Մամիկոնյանը։
— Պատմեցե՛ք, ի՞նչ տեսաք,—դարձավ նա դեպի եկվորները։
Նրանք սկսեցին պատմել։ Սպարապետը խորին ուշադրությամբ լսում էր։ Նա չհամբերեց՝ մինչև վերջացնեին, սկսեց ինքը զանազան հարցեր առաջարկել.
— Դու ինձ այն ասա՛, քաղաքի ո՞ր կողմումն է բանակը։
— Քաղաքի արևելյան կողմում, կարմիր լեռան ստորոտից փոքր-ինչ ցած։
— Բանակի ո՞ր կողմումն են զետեղված արքայական վրանները։
— Դեպի վերևի կողմը, այսինքն՝ դեպի լեռան ստորոտը, մի բարձրության վրա։
— Իսկ արքայական կանանո՞ցը։
— Դեպի արքայական վրանների աջակողմը։
— Ինչպե՞ս է դասավորված բանակը։
— Ինչպես միշտ՝ պայտի ձևով, որի ծայրերը հասնում են մինչև արքայական վրանները։
— Որտե՞ղ են պահվում հեծելազորի ձիաները։
— Տարել են ավելի քան տասն փարսախ հեռավորության վրա արածացնելու։
— Ե՞րբ դիտավորություն ունեն չվելու։
— Երեք օրից հետո: