սաց թագուհին արհամարհանքով։— Նրանք արժանի չեն աչդ պատվին։ Թող կոտրեն․․․
Նա դեռ բռնել էր օրիորդի ձեռքից, չէր թողնում, որ գնա։
— Իզուր կանցնեն քո ջանքերը, սիրելի Որմիզդուխտ,— ասաց գրկելով նրան։— Մեզ հանձնենք աստուծո կամքին, ինչ որ լինելու է, թող լինի․․․
Աղմուկը արթնացրեց Շուշանիկին և Հասմիկին։ Նրանք ճչալով այս կողմ և այն կողմ էին վազվազում, և տակավին չգիտեյին, թե ինչ էր պատահել։
Շատ չանցավ, արևը ծագեց և յուր լուսապայծառ ճառագայթ ները տարածեց դեպի ամեն կողմ։ Այդ ժիջոցին ամրոցի երկաթյա դռները խորտակվեցան և կատաղի բազմությունը ներս խուժեց։ Նրանք վայրենի աղաղակներով դիմում էին ուղղակի դեպի արքայական ապարանքը։ Առջևում վեհապանծ կերպով ընթանում էր Մերուժան Արծրունին, իսկ նրա հետ՝ մի պարսիկ զորապետ։
Այդ միջոցին թագուհին և օրէորդը դուրս եկան ապարանքի ընդարձակ, շքեղազարդ սրահը։
— Ե՛կ, համբուրեմ քեզ, սիրելի Որմիզդուխտ,— ասաց թագուհին վշտալի ձայնով։— Հասավ ժամը, որ անողորմ ճակատագիրը պիտի բաժանե մեզ միմյանցից․․․
Օրիորդը ընկավ նրա գիրկը, ասելով․
— Ոչ, մենք չենք բաժանվի միմյանցից, ուր որ քեզ տանելու լինեն, ես էլ քեզ հետ կգամ։
Ապարանքի բազմաթիվ սենյակները լցվեցան զինվորներով Որոնում էին թագուհուն և օրիորդին։ Ամբողջ պալատը դղրդում էր խառնաձայն աղաղակներից։ Հանկարծ Շուշանիկը և Հասմիկը սարսափած դեմքով մտան սրահը, ուր գտնվում էին նրանք։
— Գնա՛, Հասմիկ, դու ավելի սիրտ ունես, գնա, ասա նրանց որ մենք այստեղ ենք,— հրամայեց թագուհին։
— Ես այդ բանը չեմ ասի, տիկին,— լալագին ձայնով հրա ժարվեցավ նաժիշտը։
— Դու գնա՛, Շուշանիկ։
— Ես էլ չեմ մատնի իմ տիկնոջը,— հեկեկալով պատասխանեց նա։
Երկու նաժիշտները փարեցան իրանց սիրելի տիկնոջ ոտներին համբուրում էին, ողջագուրում էին, և ողբաձայն հառաչանքներով լաց էին լինում։ Ա՜խ, քեզ պիտի տանեն․․․ Ա՜խ, մեզ պիտի զրկեն քեզանից․․․»— անդադար կրկնում էին նրանք և չէին բաժանվում
