ոեզից, Երնջակա գետակի ընթացքով, կմտնես մի նեղ ձոր, որ տանում է դեպի Ջուղայի կամուրջը: Այդ կամուրջով կանցնես Արաքսը։ Հետո կգնաս նույն ոլոր-մոլոր ճանապարհով, որի մասին խոսեցինք, և որը Արաքսի աջակողմյան ափերով տանում է դեպի նախավկայի վանքը, որից շատ հեռու չէ Աստղապատի անցքը, ուր կամուրջ չկա, և մարդիկ տկանավերով են անցնում Արաքսը։
Փայակը ուրախությամբ առեց նամակները հարցնելով.
— Իմ տերը հենց ա՞յս րոպեիս է հրամայում ճանսւպարհ ընկնել։
— Ոչ։ Դու կսպասես մինչև երեկո։ Հետո, երբ գիշերային խավարը բոլորովին կպատե, այնպես զգուշությամբ դուրս կգաս բանակից, որ քեզ ոչ ոք չտեսնե։
— Սատանան անգամ չի տեսնի,— պատասխանեց փայակը ինքնավստահությամբ։ — Բայց ո՞ւր տանել այդ նամակները և ո՞ւմը հանձնել:
— Նախավկայի վանքի մոտ, Մաղարթա չեռան ստորոտում, ժայռի վրա նստած կգտնես մի կրոնավոր։ Նամակներից մեկը կհանձնես նրան։
— Ո՞ր նամակը։ Իմ տիրոջ ծառան կարդալ չգիտե։
— Այն նամակը, որ կապած է կարմիր դերձանով։
— Իսկ եթե կրոնավորին ժայռի վրա նստած չգտնե՞մ։
— Անպատճառ կգտնեսա: Նա այնտեղ, մի սգավոր ոգիի նման, նստած է յուր վանքի մոխիրների վրա, ա՛յն հրաշալի վանքի, որ ավերակ դարձրեց Մերուժանը, և անմխիթար կերպով ողբում է նրա ցավալի կործանումը։
— Հետո ի՞նչ պիտի անե իմ տիրոջ ծառան։
— Հետո կթողնես վանքը և կշարունակես ճանապարհը դեպի Խրամ քաղաքը: Կգնաս, կգնաս, մինչև քո առջև կհայտնվի մի ծածկված պատգարակ, որը, դագաղակիր պատգարակի նման, պատած կլինի սգավորի սև պաստառներով։ Նրան ուղեկցում են լեռնականների մի քանի զինված գունդեր։ Այդ մյուս նամակը, որ կապած է կանաչ դերձանով, կհանձնես պատգարակի մեջ գտնված անձնավորությանը։
— Իմ տիրոջ ծառան չպիաի՞ գիտենա, թե ո՛վ է նա։
— Ոչ ոք չգիտե, թե ով է նա, բացի յուր զինյալ ուղեկիցներից, որոնք նրա անձնավորությունը պահում են իբրև խորին գաղտնիք։ Քեզ համար ևս մի առանձին պետք չկա գիտենալու, թե ով է նա։