շրջապատող քնքուշ վարդերը, որոնք ոչ թառամում էին և ոչ փոխում իրանց գույնը։ Ժամանակը չէր հնացնում նրանց, այլ օրըստօրե մանկացնում էր, բաշխելով նոր թարմություն և նոր չքնաղություն։ Նրանք բոլորը ծառայում էին տղամարդերին։ Տղամարդերից ամեն մեկը կարող էր ունենալ նրանցից, որքան և կամենար։ Գիշեր կամ խավար չկար այնտեղ։ Մանիշակագույն պարզ երկնքից արեգակը մշտապես թափում էր իր լուսափայլ ճառագայթները։ Ամբողջ տարին տիրում էր կանաչ գարուն, և անձրևի փոխարեն հոտավետ ցողը զովացնում էր ճոխ բուսականությունը։ Մարդիկ այնտեղ հոգ կամ վաստակ չունեին, հրաշագործ բնությունը, ինքնահորդոր կերպով, ինքն էր արտադրում ամենը, ինչ որ պետք էր մարդուն։ Ամեն կողմից հրեշտակների հոգու հետ, շնչում էր գոհություն, սեր և խաղաղություն։ Ամեն կողմից լսելի էր լինում օրհնություն և փառաբանություն արարչին, որ պատրաստել էր այդ բոլորը։ Այնտեղ չարություն, նախանձ, ատելություն չկար։ Այնտեղ գայլը գառի հետ միասին էին ապրում։ Եվ ի՞նչ առիթ ունեին կռվելու. ամեն ինչ առատ էր, ամեն տեղ տիրում էր անսահման լիություն։ Պետք, կարիք կոչված բաները այնտեղ չկային։ Ինչ որ ցանկանում էր մարդ – աչքի առջևը պատրաստ էր։ Պետք էր կամենալ միայն, իսկ կատարածը չէր հապաղում։
Մելիք Ֆրանգյուլը իր պատանեկության հասակում, գերի ընկած լինելով Պարսկաստանում, երիտասարդությունը անցուցել էր Սպահան քաղաքի մեջ։ Այնտեղ մահմեդականություն ընդունելով, ծանոթացավ պարսից գրականության և լեզվի հետ։ Այդ հանգամանքները իմամին հայտնի չլինելով, նա բոլորովին զարմացավ, տեսնելով մի հայ, որ այնպես գեղեցիկ լեզվով նկարագրում էր իր երազը։ Նա չկարողացավ համբերել, ընդհատեց նրա պատմությունը, ասելով․
– Երանություն եմ տալիս քեզ, ով երջանիկ մարդ, որ դուք բախտ եք ունեցել տեսնել Մուհամմեդի դրախտը, որ նա պատրաստել է իսլամի արդարների համար։ Դա մի հրաշալի նշան է, որով մարգարեն կոչում է ձեզ իր գիրկը, մասնակից անելու այն բոլոր բարություններին, որ ուղղափառները միայն իրավունք ունեն վայելելու։
– Ես բոլորը չպատմեցի ձեզ, տեր,– պատասխանեց մելիքը տխուր ձայնով,– լսեցեք, թե նրանից հետո ինչ տեսա։
Նա շարունակեց.