Jump to content

Էջ:Raffi, Collected works, vol. 8 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 8-րդ).djvu/474

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

– Բարությունը և առաքինությունը պետք է վարձատրել,– պատասխանեք սրբազանը։– Բայց նախքան խոստանալը, թե կարող եմ կատարել ձեր խնդիրքը, ես հարկավոր եմ համարում մի բան հարցնել ձեզանից, հուսով եմ, որ անկեղծությամբ կպատասխանեք։

– Հարցրեք։

– Դուք ի՞նչ տեսակ հարաբերություններ կպահպանեք մեզ հետ մեր այդ բոլոր կռիվներից, մեր հաղթություններից հետո։

– Ես կմնամ ձեզ անհաշտ թշնամի։

– Իսկ հայ ժողովրդի՞ վերաբերությամբ։

– Կաշխատեմ կրկին մեր իշխանության տակ ձգել։

– Իսկ մահմեդական ժողովրդի՞ վերաբերությամբ։

– Կաշխատեմ նրանց գրգռել ձեր դեմ, որ թոթափեն օտարի լուծը։ Հուսով եմ, որ դուք չեք դատապարտի իմ մեջ այդ սերը դեպի իմ կրոնակիցները, որովհետև միևնույն սերը ունեք դուք ձեր ժողովրդի վերաբերությամբ։

– Ես հարգում եմ ձեր անկեղծությունը,– ասաց սրբազանը.– բայց դուք մի րոպե առաջ խոստովանվեցաք, որ ձեր նախնիքը հայեր են եղել։

– Իսկ ես մահմեդական եմ և իմ կրոնի նախանձախնդրությունն ունիմ։

– Ձեր կրոնը ձեզանից ոչ ոք չէ խլում. բայց դուք ազգով հայ եք։

– Մահմեդականության մեջ ազգ չկա. ամբողջ իսլամը մի ժողովուրդ է կազմում։

Սրբազանը փոքր–ինչ մտածելուց հետո, ասաց.

– Լավ, ես ցանկություն չունեմ բռնանալ ձեր համոզմունքների վրա, թեև նրանք ծուռ ու սխալ են։ Խոստանում եմ օգնել ձեզ և Բեկին ընդունել տալ ձեր խնդիրքը, միայն այն պայմանով, որ դուք հենց այս օրից թողնեք մեր տիրապետած երկիրը։

– Այդ պայմանը ես ընդունել չեմ կարող։

– Բայց եթե Բեկը լսելու լինի ձեր վերջին խոսքերը, ձեզ գլխատել կտա։

– Ինձ համար միևնույն է, թող ինձ գլխատել տա, բայց խնայե մնացածներին։

Մինչ այդ խոսակցության մեջ էին, նկատեցին, որ բանակի մյուս ծայրից հայտնվեցավ Բեկը, նստած իր ձյունի պես սպիտակ