Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/147

ՄԻՈԻԹԻԻՆ ԵԻ ՍԷՐ

Երփօր մենք մէկ օր ասելու ըլանք՝
«Մենք ալ մէկ ազնիւ ունեցել ենք կեանք»,
Միտքերէս մենք հէչ չի հանինք, եղբարք,
Լօկ այս խեղճ կօրծն էր մեր պարծանքն ու փառք։

Վօ՛չ քասսաներոլս փաչքա փօղերը,
Վօ՛չ կընիկներուս թանկնոց զարթերը,
Վօչ մեր անթիքա ծիերն ու կառքը
Մէկ օր պիտ ըլան ամենուս փառքը։

Անմահ մեր փառքը կըլայ կըտոր թուղթ,
Վօրին կաւանդենք սուրբ միտք ու խորհուրդ,
Խորհուրդ՝ թէ ի՛նչպէս, մեր որդիք կենան,
Վօր մեծ ազգերոլն կենակից ըլան։

Մենք կասենք, «Ազգը ծընածէն ի վեր
Կենդանի լեզու բերանը չոլնէր,—
Անլեզու, անտէր ու խեղճ խուժանին
Արինք ժողովուրդ որբ Հայաստանին»։

Մենք կասենք, «Ազգը ծընածէն ի վեր
Խորամանկ մարդոց ծառա ու ստրուկ էր,
Մենք բացինք նորա ձեռքեր ու շըղթան,
Ազատ մարդոցմով լըցինք Հայաստան»։

Կասենք. «Մեր հայն էր բեռնակիր տաւար,
Մենք ձեռքը տըւինք արուեստ օգտակար,
Արուեստ, որ ինչպէս թանկագին մէկ հանք,
Հային անսպառ հաց է ու պարծանք»։