Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/177

ՓԱՓԱՂԱՆ

Մեր տեղի խոշոր ու պէլլի աղան
Մոսկօֆէն պերից մէքամ փափաղան,
Վօրին չուզէին պայելու նեսը,
Զէրէ կաճըռէր կասին, խաֆէսը։
է՜յ, ինչ ալ լանը։ Շինտըխ մեր աղան
Կուզէր, վօր կօրծի մտնէր փափաղան,
Կիտիք, վօր ատ սօյ խուշերը մեր մէչ
Պանի պէտքական էղած չունին հէչ։

Ու խօրթ ալ ասինք` միսը չին ուտիլ,
Ինքն ալ չի ածիլ, թուխսի չի նստիլ,
Ու սալթը սաղ օր ռուսնակ ու հայնակ,
Լաթիննակ, տահա հինութ հօռօմնակ
էրկու եա իրեք խօսք կըլրփըռտին,
Ամա ի՞նչ կասին - ինքերն ալ չիտին։

էտեվ ի՞նչ արավ մեր պէլլի աղան.
Հրամայից, վօր աս վարած փափաղան
Չորս քօվը ժողվէ կօռէլի ձաքեր,
Հալի ճիփճաներ, խազի պալաներ
Սորվեցնէ նոցա լաթիննակ կանչել,
Հօռօմնակ զըռալ, ֆռանցուզնակ հաչել։

Խափված միամիտ հալխը կըսպասէր,
Վօր մեր քաղաքը հրաշքներով լցվէր-
Պիլպիլի պէսնակ խազը պիտ զուրցէ,
Հաւն ալ օսկիէ հավկիթ պիտ ածէ,