Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/299

Ասաց ու դարձավ իր պառավ կնկան,
Ու պատմեց նորան հրաշքն այն օրվան,
«Այսօր ես ցանցըս ծովը ձըգեցի,
Ու ծովեն ոսկի ձրկնիկ հանեցի,
Իսկական ոսկի, կըլըսե՞ս պառավ,
Մեզ պես ձըկնիկը խոսել ըսկըսավ,
Խոստացավ նա ինձ շատ գանձ, շատ բաներ,
Խոստացավ ինձ տալ ի՛նչ սիրտըս ուզեր.
Բայց ես նորանեն բան չպահանջեցի,
Առանց փրկանքի ծովն արձակեցի»։
Պառավը ծերի վրա բարկացավ,
Ու հիշոցք տալով այսպես խոսեցավ.
«Ծերո՛ւկ դու անմիտ, ծերո՛ւկ դու հիմար,
Ինչո՞ւ վարձ չառիր փրկանքի համար...
Գոնե լըվացքի մեկ տաշտ խնդրեիր,
Մերը կոտրած է,— այդ խոմ գիտեիր»։
Կապուտ ծովի ափ ծերուկը գնաց,
Ծովի երեսը կամացուկ ծըփաց,
Ըսկըսավ կանչել նա ոսկի ձըկին.
Եկավ ձըկնիկը, ասաց ծերուկին.
«Ի՞նչ կըկամենաս, ծերուկ պատվական»։
Ծերուկը այսպես տրվեց պատասխան.
«Պառավիս սիրտը շատ բորբորքած է,
Իբր թե լվացքի տաշտը կոտրած է,
Նորը, կասե նա, բե՛ր ինձի համար,
Ու խեղճ ծերուկիս չուզե տալ դադար»։
«Մի՛ տրտմիլ, ասաց նորան ձըկնիկը,
Նոր տաշտ կունենա այսօր քոլ կնիկը»։

Ծերուկը ուրախ դեպի տուն դարձավ,
Պառավի առջև մեկ նոր տաշտ տեսավ.
Պառավը ուրախ լինելու փոխան,
Նոր֊նոր անեծքներ կըթափեր վըրան.
«Ծերո՛ւկ դու անմիտ, ծերո՛ւկ խելագար,