Նա ուրախ էր։ Զինան այնպիսի դյուրությամբ համաձայնվել էր հրաժարվել յուր երեխայից։
— Տիրուհի, փո՛ղը,— ասաց սպասուհին ոսկու փայլին ծարավ չքավորի այն անհամբերությամբ, որ որքան զզվելի, նույնքան և անհասկանալի է հարուստների համար։
— Պատրաստ է։
Լիդիան դրեց նրա առջև հարյուրանոցների մի կապոց։
Զինան ագահությամբ վերցրեց և սկսեց ռամիկներին հատուկ զգուշությամբ ու թերահավատությամբ համրել փողերը, յուրաքանչյուր թղթադրամ դնելով սեղանի վրա առանձին։ Նրա ձեռքերը դողում էին հոգեկան խորին հաճույքից, իսկ դեմքն արտահայտում էր սրբազան լրջություն։
Լիդիան դիտում էր սպասուհուն և աշխատում իմանալ՝ ի՛նչն է հրապուրել Գուրգենին նրա մեջ։ Դա մի առողջ, բավական գիրուկ էակ էր։ Նա դեռ չէր կորցրել կայտառ գեղջկուհու թարմությունը։ Գեղեցիկ էին նրա աչքերը, փղոսկրյա ատամները, վարդագույն շրթունքները, բայց մի՞թե այդքանը բավական է մի տղամարդու մոլորեցնելու համար, թեկուզ րոպեաբար։ Լիդիան զզվանքով երեսը շուռ տվեց ու բնազդաբար նայեց իրեն դիմացի հայելու մեջ։ Եվ նախանձեց Զինայի դեմքի գույնին։
Զինան թղթադրամները համրեց երեք անգամ, խնամքով կապեց թաշկինակի մեջ և բաց առնելով յուր կոֆտայի վերին կոճակները, դրեց կրծքի վրա։
— Ուղի՞ղ է,— հարցրեց Լիդիան արհամարհանքով։
— Ուղիղ է, տիրուհի,— պատասխանեց Զինան ժպտալով։
Այդ ժպիտը շատ անտեղի և զզվելու չափ տխմար թվաց Լիդիային։ «Աստված իմ, մտածեց նա, որքան անզգա են այդ խեղճերը․․․»։
— Երեխային չե՞ք ուզում տեսնել,— հարցրեց նա վերջին անգամ սպասուհուն փորձելու համար։
— Ինչո՛ւ չէ, կարելի է և տեսնել,— ասաց Զինան, դարձյալ Ժպտալով։
Լիդիան անցավ մյուս սենյակը, վերցրեց դայակից փոքրիկին և բերեց։
— Բայց այդ վերջին անգամն է, լավ իմացեք,— ասաց
