էին կին կյանքի բոլոր հաճույքները վայելելու հագուրդ չստացած բուռն փափագ։
— Ի՞նչ ես ասում, մամա,— ասաց նա, գրքույկը դժկամությամբ ծալելով ու մի կողմ դնելով և ոտքի կանգնելով։
— Ասում եմ, որ մի քոսոտ իշխանի աղջիկ ավելի ճարպիկ է, քան դու, ես ու ամենքս։ Վաղը մյուս օրը այդ օձը ձեռք կգցե մորդ եղբոր ահագին հարստությունը և կսկսե մեզ ծաղրել։ Իսկ դու կշարունակես փողոցները չափչփել ձեռներդ դատարկ գրպաններիդ մեջ դրած։
— Ի՞նչ արած, մեղավորը դու կլինես, ոչ ես,— ասաց Սիսակը, անցուդարձ անելով։— Ես վաղուց եմ կրկնում, որ այդ կնոջ ատամները հանելու միջոց չկա: Պետք է իմ ասածը։
— Աա, դու էլ հենց մի գլուխ ավազակության մասին ես մտածում։ Երևի ուզում ես հորեղբորդ պես բանտերում մաշել կյանքդ։
— Դա ավազակություն չէ, այլ տղամարդի քաջություն,— ոգևորվեց Սիսակը։— Ես գործն այնպես գլուխ բերեմ, որ ինքը Շեռլոկ Խոյմսն էլ չկարողանա գաղտնիքը բաց անել ու ինձ ձերբակալել: Ես ունիմ հավատարիմ ընկերներ։ Բավական է մատս բարձրացնեմ ու նրանք պատրաստ են կրակի մեջ ընկնելու։ Բացի դրանից, չէ՞ որ նրանք էլ իրենց վարձը կստանան: Մամա, թող իմ պլանը իրագործեմ...
— Ոչ, ոչ, դա երեխայություն է, անկարելի է։
— Քաջության համար անկարելի ոչինչ չկա։ Լսիր, ասեմ ինչպես կանենք։ Ամեն օր դայակն այդ երեխային դուրս է բերում զբոսեցնելու։ Մի օթոմոբիլ, որի շոֆերը կլինի մեր դավակիցը, երկու ուրիշ ընկերներ և ես բեղերս սափրած և աչքերիս կապույտ ակնոցներ։ Մի ոստում օթոմոբիլից, հափ, երեխան գրկումս է և քսան րոպե չանցած քաղաքից դուրս ենք եկել: Թող այնուհետև ամբողջ ոստիկանությունը ոտքի կանգնի յուր շներով, եթե գտնեն, կասեմ «աֆարիմ»։
— Հետո ի՞նչ կանեք երեխային։
— Ինչ կանե՞նք, հայտնի է ինչ...
— Գիժ խելքդ գլուխդ հավաքիր։ Ես կխեղդվեմ, և այդ թույլ չեմ տալ։
