Չաուշենկոն վերցրեց սեղանի վրայից յուր գրքույկները և հանդիսավոր քայլերով մոտեցավ նավաստիներին։
— Պարոննե՛ր, ես ո՛չ տիրացու եմ, ո՛չ տաճարի համար լումա ժողովող։ Ես երգիչ եմ․․․
— Երգիչ, երգիչ, այդ շատ լավ է,— ասացին ոմանք։— Դեհ երգիր, տեսնենք։
— Երգիր՝ «Օ՜հ, իմ վիշտը,— պահանջեց Սիբիրի ռեխը,— «Օ՜հ, իմ վիշտը»։
— Օ՜հ, խավար․ ահա իմ վիշտը,— արտասանեց բանաստեղծը։— Պարոննե՛ր, ես ձայնով չեմ երգում, այլ գրչով։ Գնեցե՛ք մի-մի օրինակ ահա այս գրքույկներից։ Դուք, պարոններ, ինչպես տեսնում եմ, երաժշտություն սիրում եք, մի՛ մոռանաք, որ բանաստեղծությունն էլ նրա քույրն է։
— Քո՞ւյրն է,— ասաց Սիբիրի ռեխը — ապա տո՛ւր ինձ այդ գեղեցկուհուն․․․
Նա խլեց գրքույկներից մեկը, դրեց դատարկ ամանի մեջ, վրան օղի թափեց և, լուցկին վառելով, ասաց․
— Ապա, տեսնենք, քույրն ինչպես է երգում։
Օղին այնքան թունդ չէր, որ վառվեր։
— Քեռի՛ Սիդոր,— գոչեց Սիբիրի ռեխը,— կատվիդ մագիլները հանել ես․․․ խի-խի-խի՜ , սպիրտ բեր․․․
— Է՜յ Սիբիրի ռեխ,— ասաց «Դյադուշկան»,— այսօր դու մեզ ուզում ես խայտառակել: Գրքերր սուրբ են, հանցանք է նրանց այրելը․․․ Գնե՜նք մի-մի օրինակ․․․
Նավաստիները գնեցին մի-մի օրինակ «Վշտի և տանջանքների ժամերից», իսկ անհանգիստ Սիբիրի ռեխը մի մեծ բաժակ օղի ձեռքում մոտեցավ հեղինակին։
— Կոնծի՛ր, դնչիցդ երևում է, որ սիրում ես․․․
Չաուշենկոն խմող չէր։ Երկու ձեռները դեմ տվեց բաժակին, գոչելով․
— Հեռո՜ւ ինձանից համառուսական թույն․․․
Այն ժամանակ Սիբիրի ռեխը կպավ Լևոնին․
— Խմի՛ր, դու մինչև այսօր դեռ չես հաղորդվել․․․ Թե քրիստոնյա ես, պիտի խմես․․․
—Լյովա, Լյովա, մի բաժակ իմ խաթրու,— խնդրեցին մյուսները։
