— Խնդրեմ, ահա քեզ թուղթ ու գրիչ,— պատասխանեցի ես, և նրա ափի մեջ սխմեցի մի ռուբլի թղթադրամ։
Ժանդարմը մեզ բարի ճանապարհ մաղթեց։
Ավելի անախորժ եղավ հետևյալը, չեմ հիշում, որ գծի վրա՝ կոնտրոլյորն ասաց, թե տեղափոխման ժամանակ սխալ ուղի ենք վերցրել և թե պետք է առաջիկա կիսակայարանում իջնենք ու հակառակ կողմից եկող կառախմբով վերադառնանք այսինչ կայարանը և մեր գիծը վերցնենք։ Կիսակայարանի անունն էր «Մինուտկա»։ Կառախումբն այդտեղ կանգ էր առնում մի րոպե։ Իջանք ամայի դաշտի վրա մի փոքրիկ շինության առջև։ Ամբողջ երկու ժամ պիտի ըսպասեինք դիմացի կառախմբին։ Կիսակայարանի տնակն ուներ երկու փոքրիկ սենյակներ. նրանցից մեկը կայարանապետին էր, մյուսը ճամփորդների համար։ Սենյակը ոչ մի կահ-կարասի չուներ։ Մեր իրերը հատակի վրա գցելով, նստեցինք։
Կայարանապետը մի ծերունի էր՝ բարի դեմքով։ Նա, ինձ մի կողմ կանչելով, հարցրեց.
— Դուք քրիստոնյա՞ եք։
— Այո։
— Այդ լավ է, բայց ձեր կրծքի վրա խաչ ունե՞ք։
— Ոչ։
— Ինչո՞ւ,— զարմացավ մարդը։
— Մենք հայ լուսավորչականներ ենք, մեզնում կրծքի վրա խաչ պահելու սովորություն չկա։
— Այդ լավ չէ,— ասաց ծերունին. գլուխը երերելով։
— Ինչո՞ւ լավ չէ։
— Չգիտե՞ք․ ես սպասում եմ մի ապրանքատար գնացքի, որի վրա կան երկու հարյուր նորակոչներ։ Նրանք կայարաններում հարբելով, անկարգություններ են անում։ Այս րոպեիս ինձ հեռագրեցին, որ զգույշ վարվեմ նրանց հետ։ Անշուշտ նրանք այստեղ էլ մի բան կանեն. ո՞վ կարող է կոպիտ ամբոխին զսպել։ Ես ուզում էի ձեզ զգուշացնել, գիտե՞ք, շատ են գրգռված հրեաների դեմ և այնքան կուրացել են, որ ամեն մի ոչ ռուսի մեջ հրեա են տեսնում․․․
