— Ի՞նչ կանես։
— Կտանեմ ծովը կթափեմ, բա՛ս, հետո թող նրանք գնան տեսնեմ, ինչպես կարող են իրանց աղջկերանց, հարսներին զառ ու զառբոֆի, ոսկի ու արծաթի մեջ պահել։ Հա՛, բաս այսպես կանեմ, — շարունակեց Սուսամբարը տաքացած։ — Դու ինչ կանես, Սուսան, որ մեղա աստուծո, մեղա աստուծո (երեսին խաչակնքելով), մի օր աստված լինես։
— Ոչինչ չեմ անիլ։
— Չէ էլի, ասա տեսնեմ, ի՞նչ կանես։
— Ձեռ քաշի՛ր, դատարկ-դատարկ մի դուրս տալ, մեղք է։
— Չէ, մատաղդ լինեմ, Սուսան ջան, ասա՛։
— էէ՛։
— Զըխկո՛ւո՛ւ, լեզվիցդ հո քրեհ չեն ուզում, մի խոսք ասա պրծիր էլի։
— Հարուստներից կառնեմ ու քեզպեսներին կտամ, որ ուրիշներին չի նախանձեն, այ ինչ կանեմ։
— Ախար իմացա, որ խելոք բան չես կարող անել, — ասաց Սուսամբարը, ներողամտաբար ժպտալով։
— Ինչո՞ւ։
— Թե որ ինձ տաս, ես իսկի քո ռեխիդ մտիկ էլ չեմ անիլ, այ ինչու։
— Կփարթամանա՞ս։
— Բաս չէ, իսկի քեզ հետ չեմ էլ խոսի Օհանջանանց Զառնշանի պես։
— Չէ, Սուսամբար, որ ինձ տան, ես իսկի էլ չեմ փարթամանալ։ Փողը ի՞նչ է, ձեռի կեղտ, այսօր կա, էգուց չկա։ Հայրս ասում է․ մարդս պիտի իստակ անուն ունենա։
— Հայրդ ասում է ասում, բայց չի իմանում, որ առանց փողի մարդ չի կարողանում իստակ անուն պահել։
— Ինչպե՞ս։
— Ա՛յ ինչպես։ Դու ճանաչում ե՞ս Ջավահիրի հորը, չմուշկ կարող Վարաքին։
— Լսել եմ։ Հայրս նրան գովում է, շատ հալալ ու նամուսով մարդ է։
