— Մի՛ վռազիր։
— Բաց թո՛ղ։
— Համբերիր, միասին դուրս կգանք, — հակառակեց լրաբերը, յուր ուժեղ ձեռներով պահելով գինու զորությունից թուլացած Սեյրանին։
Սեյրանը շուռ եկավ և մի հայացք ձգեց յուր ընկերակիցների վրա։ Ոչ ոք չէր շարժվում յուր տեղից։ Լրաբերը կրկին փայտով զարկեց հատակին և գոռաց։
— Շուտ արեք դե, թե չէ տուն կհասնեն, հետո էլ բանը բանից անց կկենա։
Անցան մի քանի լուռ վայրկյաններ ևս։ Վերջապես, թամադի դեր կատարող երիտասարդը բարձրացավ տեղից, վազեց գինետան մի անկյունը, վերցրեց մի երկայն փայտ և փափախը սեղմեց գլխին։ Հետո նա կանգնեց գինետան մեջտեղում և հանդիսավոր եղանակով արտասանեց հետևյալ խոսքերը․
— Տղերք, դուք — ձեր նամուսը, ղոչչաղ պահեցեք ձեզ, սրտներդ գայլի նման։ Վայ էն նամարդի գլխին, որը երես շուռ կտա նրանցից․ ասում եմ, փախչողի թափան-թիրիքը կթափեմ... տեսնում ե՛ք, դրանով հաա՛։
Այս ասելով, նա չուխայի փեշը հետ ծալեց, մեջքը շուռ տվավ երիտասարդներին և ցույց տվավ գոտիից քարշ արած դաշույնը։
— Դեհ, վերցրեք փետներդ, հայդա, — ավարտեց նա յուր խոսքը և գռռալով դուրս վազեց։
Բարձրացավ մի խառնաշփոթ աղմուկ։ Ամենքը մի-մի փայտ խլեցին։ Մի քանի րոպեում խումբը, շուռ ու մուռ գալով, իրարու դիպչելով, դուրս թափվեց։ Գինետունը դատարկվեց։
Սեյրանն ամենից առաջ էր դուրս եկել։
Մառախուղն ավելի թանձրացել էր։ Փողոցների անկյուններում ցցված լապտերների լույսը, հազիվ թափանցելով գիշերային խավարը, սփռվել էր ցեխոտ ճահիճների վրա և փայլեցնում էր նրանց կեղտոտ մակերևույթը։
