— Նրա մայրը ինձ խնդրել է, որ մի քանի խոսք ասեմ նրան։
— էգուց կարող ես լեզգի բազարում տեսնել, կարծեմ միշտ այնտեղ է լինում։
— Չեմ իմանում։ Երեկ ես իրանից հարցրի, ոչինչ չասաց, աչքունքը ծռեց և հեռացավ։
— Շատ է հպարտացել, կասես, ոսկու մադան է գտել, բայց ինքը քաղցած զկռտում է, հագին հալավ չունի, — վելացրեց անմիրուք առևտրականը։
— Ասում են շալ առնելու է եկել, — մեջ մտավ hաստերեսանի նորեկը։
— Ցավերո՞վդ։
— Հայրը փող տված կլինի էլի։
— Հոր մոտ նրա անունը տալ չի լինում, ի՞նչ փող, — մեջ մտավ պատանին։ — Ես դուրս գալու օրը հարցրի, ասում եմ. Հայրապետ ապեր, Սեյրանին որ տեսնեմ Դաղստանում, ի՞նչ ասեմ։ Նա երեսիս ծուռ մտիկ արավ ու ասաց․ «կասես, որ այնտեղից էլ դ ենը կորչի, որ անունը չլսվի»։
— Լավ փչացավ այդ տղեն, — կրկին մեջ մտավ անմիրուքը։
— Փչացավ, — կրկնեց հաստերեսանին։
Ռուստամը գլուխը թեքեց կրծքին և ձեռը ճակատին դրավ։ Անմիրուք առևտրականը նայեց նրա վրա և դարձավ խոսողներին։
— Խալխի ցավը մեզ չեն տվել, թողե՛ք Սեյրանին, քեֆ արեք, տեսնենք։
— Ռուստամ ջան, այս էլ քո կենացը, — ասաց նա մի բաժակ գինի ձեռին։
— Քո կենացը, — կրկնեցին ամենքը միաբերան և բաժակները դատարկեցին։
Դրսից մեկը երկու անգամ դռներին զարկեց։
— Ո՞վ ես, — հարցրեց Ռուստամը, մոտենալով դռներին։
— Աստուծո հյուրը։
Դռները բացվեցին, և Սեյրանը երես առ երես հանդիպեց յուր ոխերիմ թշնամուն, Ռուստամին։ Սեյրանը Ռուստամին շատ անգամ էր տեսել, այնինչ` վերջինը Սեյրանին թեև Շամախում տեսել
