— Ախչի, մազս կտրվի, տղաս չի թողնոոմ, որ իրան մոտենամ, այ տղա, չես ամաչո՞ւմ։ Թող պաչեմ, ախար քանի՞ վախտ է պռոշներս կարոտել են։ Ախ, քոռանամ ես, խելքս աստված առել է գլխիցս, ախար դու ցրտից ես գալիս։ Ախչի, Սուսան, շուտ արա, սմավարը տուն բեր, չայ շինի, որ բալաս տաք-տաք մի քանի բաժակ խմի։ Ռուստամ, բալաս, ասա, խոսիր, քե՞ֆդ, հա՞լդ։ Հըմ, մի տեսնեմ, լղարել ես, թե չաղացել, հըմ, ինչո՞ւ չես խոսում, հա, քար կտրվեմ, ցրտից ես եկել...
Եվ այսպես, միամիտ Սանամը գուրգուրում էր յուր զավակին, ուրախությունից զանազան պտույտներ անելով նրա շուրջը։ Նա իրարու հետևից հարցեր էր առաջարկում և, Ռուստամից պատասխան չստանալով, ինքն իրան պատասխանում էր։
Սուսանը ինքնաեռը ներս բերեց և սկսեց շտապով թեյ պատրաստել։ Սանամը չարշովը շպրտեց մի կողմը, ճրագը վառեց և դրավ սեղանի վրա։ Ճրագի լույսը տարածվեց Ռուստամի տխուր ու գունատ դեմքի վրա։ Նա լուռ էր և շփոթված պտտում էր ցեխոտ կոշիկներով անկյունից-անկյուն։
Մինչև այդ րոպեն միամիտ Սանամը չէր նկատել յուր որդու տխրությունը, իսկ երբ նրա հայացքը ընկավ Ռուստամի երեսին, խեղճ կինը ապշեց։
— Հըմ, չէ, ախար, հըմ, այ տղա, թող տեսնեմ, այ տղա, ի՞նչ է, ինչո՞ւ աչք-ունքդ թթվեցրել ես, — հարցրեց նա շփոթված, ձեռներն առաջ տարածելով։
— Հոգնած եմ, — պատասխանեց, վերջապես, Ռուստամը։
— Հանգստացիր, հանգստացիր, զավակս, Սանամը քար ու քյասագ կտրվի. նա տաք տեղ նստի, դու ձյուն ու ձմեռ չոլեր ընկնես։ Քար կտրվի Սանամը, քար։ Հանգստացիր, տեղերդ պատրաստեմ, հա՛։
— Պատրաստիր։
— Առաջ շորերդ փոխիր, քրտնած ես, կմրսես։ Չայ խմիր, հաց կեր ու հետո։ Ախչի, Սուսան, ո՞ւր կորար, չա՛յ բեր, փլավ եփիր։
Սուսանը երկու բաժակ չայ բերեց։ Ռուստամը իրարու հետևից դատարկեց և կրկին հրամայեց, որ անկողին պատրաստեն։
