Jump to content

Էջ:Shirvanzade I hator.djvu/414

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Սուսանը լուռ էր։

— Պատասխանիր, լիրբ, շան զավակ, պատասխանի՛ր, ճանաչո՞ւմ ես, — կրկնեց Ռուստամը, աշխատելով ձայնը շատ էլ չբարձրացնել։

Նա վեր թռավ տեղից և, բռնելով Սուսանի թևից, կրկնեց մի քանի անգամ․ «չե՞ս ճանաչում, չե՞ս ճանաչում»։

— Սեյրանին ճանաչում եմ, — վերջապես շշնջաց Սուսանը թույլ կերպով։

— Ո՞վ է նա։

— Մեր հարևանի տղան։

— Հարևանիդ տղան և քո, և քո, և քո երկրորդ մարդը, չէ՞...

Ռուստամի շնչառությունը քանի գնում, այնքան սաստկանում էր, իսկ ձայնը խեղդվում։

— Ի՞նչ ես խոսում, — մրմնջաց Սուսանը, ապշած նայելով Ռուստամին, որ նրա թևը բռնել էր ձախ ձեռով։

— Ես ո՞վ եմ, — հարցրեց Ռուստամը, ուղիղ Սուսանի աչքերին նայելով։

— Դու Ռուստամն ես։ Քո ի՞նչն եմ։

— Իմ մարդը։

— Սուտ ես ասում, անիծված կնիկ, քո մարդը Սեյրանն է, Սեյրանը, Սեյրանը։ Խոստովանիր, ասում եմ, թե չէ...

Այս ասելով նա բաց թողավ Սուսանի թևը, դաշույնը մերկացրեց, մի երկու քայլ հեռացավ և կանգնելով նրա դեմ ու դեմ, ասաց․ — տեսնո՞ւմ ես։

Կանթեղի լուսավորության տակ դաշույնը փայլեց ինչպես կայծակ։

Սուսանի մարմնով մի սարսուռ անցավ, բայց հանկարծ նա, կարծես, մի բան մտաբերելով, ուշքի եկավ և ասաց.

— Հիմա հասկացա։ Ռուստամ, քեզ չար լեզուները խաբել են։ Սեյրանին ես ճանաչում եմ, նա իմ առաջվա փեսացուն էր, ծնողներս քեզանից առաջ նրա հետ էին ուզում պսակել։

— Դու նրան սիրել ես, անիծված, խոստովանվիր, ողջ քաղաքն է ասում։