երգ։ Երկու խոշոր և թախծալի աչքեր մտիկ էին անում ուղիղ Ռոստամյանի երեսին, համարձակ, խելացի, բայց քնքուշ հայացքով։ Այդ — կետ առ կետ այն հայացքն էր, որով մի շաբաթ առաջ նույն այդ էակը նայում էր դեպի քաղաքի հեռավոր տարածությունը։ Այժմ այդ տարածության վերջնակետը Ռոստամյանն էր․․․
Ապշությունը տեղի տվեց հիացման։ Խառն, անսովոր մի զգացմունք սկսեց պղտորել նրա անդորր սիրտը։ Վայրկենաբար նրա մեջ ձայն տվեց բնական ամոթխածությունը։ Նա լուսամուտից հեռացավ։ Սակայն միայն մի քանի րոպեաչափ։ Մի անսպասելի և անհաղթելի ուժ կրկին մղեց նրան դեպի լուսամուտ։ Իսկ նա․․․ նույնպես նայում էր։ Երբեք Ռոստամյանը մի այդպիսի թափանցող հայացք չէր զգացել յուր վրա։ Նա խոսում էր ուղիղ մենակյացի խաղաղ սրտի հետ։
Անցավ մի քանի րոպե։ Երիտասարդ կինը հեռացավ լուսամուտից։
Օրն արդեն մթնել էր։ Ծառան ներս բերեց Ռոստամյանի կանթեղն և զարմացմամբ տեսավ, որ երիտասարդ պարոնը չնկատեց նրա ներս մտնելն ու դուրս գնալը։
Փոքր ինչ անցած ներս մտավ Նատալիա Պետրովնան։ Ռոստամյանն ուրախացավ նրա այցելությանը։
— Ստեփան Գրիգորիչ ես ձեզ ինչքա՞ն եմ պարտք,— հարցրեց այրին խոհուն դեմքով։
— Ի՞նչ պարտք,— գոչեց Ռոստամյանն, որ դեռ ախորժելի տպավորության ներքո էր գտնվում։
— Ո՞նց թե ի՛նչ պարտք, մոռացե՞լ եք։ Ասեմ․ տասը մանեթ վերցրել եմ Գաբոյին փող ուղարկելիս, տասն ու հինգ մանեթ առել եմ ու տվել Պետրեին․ մեկէլ օրն էլ ստացա քառասուն։ Հաշվեցե՛ք․․․ Քառասունը դուրս բերեք տան ու ճաշի վարձ մարտ ամսի համար։ Ահա՛, այս ձեզ տասն ու հինգ մանեթ, մնացյալը հետո կտամ։ Չնեղանաք, որդի․․․
— Է՛հ, Նատալիա Պետրովնա, խոմ ես հարկահան չեմ, որ վռազում եք պարտքս տալու։ Ինձ փող հարկավոր չէ, պահեցե՛ք։
— Չէ՛, Ստեփան Գրիգորիչ, ես պարտք չեմ սիրում․ պարտք
