Պատահում են դեմքեր, դեպքեր, որ չեն մոռացվում բնավ, հենց այդ պատճառով էլ երեխաներս գիտեն, թե ով է Գ. Լևոնյանը․․․
Ընդունեցեք Արշակ, Շավարշ, Արշականուշ և Արշամիկ Կուրղինյանների ջերմագին ողջույնները։
- Հարգելի Հովհաննես Թումանյան․
Երևի չեք հիշում, որ անձամբ հին ծանոթներ ենք մենք, ահա հիշել եմ տալիս ու «օգտագործում» անցած-գնացածը։
Ուղիղ երկու ամիս է, որ Խարկովից եկել ու դեմ եմ առել սարերին։ Հիվանդ եմ և կարոտ կլիմայական բժշկության։ Ինձ բժշկող պրոֆեսորի խորհրդով անհրաժեշտ է ձմեռս անցկացնել Թիֆլիսում, սակայն ոչ մի կերպ չեմ կարողանում տեղական վրացական հյուպատոսից թույլտվություն ստանալ։
Պահանջվում է իրենց ներքին գործող նախարարի համաձայնությունը։ Այդ պատճառով էլ դիմում եմ Ձեզ, հատկապես խնդրելով, լինել բարի ու հանձն առնել այս նեղությունը, կարելիին չափ շտապ (սարերն արդեն ձյունով են ծածկվել) անպայման աչքի առաջ ունենալով, որ հետս բերելու եմ իմ անտիպ գրվածքները, անհրաժեշտ գրքեր, որոնց ապահովությունը, վրացական տերիտորիայում, օրինական կերպով պիտի խոստացվի Ձեզ, որպես եզակի մեկին, որին պարտադիր եմ հավատալ։
Հետս լինելու են աղջիկս ու որդիս։
- Մարգո և Ալիս ջան․
Լինում է, չի լինում մի փոքրիկ ծիտիկ է լինում։ Այդ ծիտիկն ապրում է մի հին ու ծերացած ծառի վրա, իր փոքրիկ բնի մեջ։
Մի առավոտ աչքը բաց է անում ծիտիկը և սաստիկ զարմանում՝ արևը փայլում է երկնքում, աղբյուրը քչքչում է, ծաղիկները բացվել զարդարվել են, իսկ թռչունները երգում են ուրախ, ծի՜վ, ծի՜վ, ծի՜վ․․․
— Լա՛վ, լա՛վ,— ասում է փոքրիկ ծիտիկը,— դե՛հ, շատ մի զարմացեք, սպասեցեք բունս հավաքեմ, փետուրներս սարքեմ, կտուցս մաքրեմ
