Չկամիս ղրկել ընկերդ ջերմ սիրով,
Կեղծավոր, խավար և արծաթասեր, 25
Դո՛ւ ես խորթ որդին, դո՛ւ ես անընկեր.
Տերս, ի՞նչ անտառ է, ի՛նչ արձակ հովիտ
Ի՞նչ անեմ, ո՞վ մարդ, անկյանք է հոգիդ
Ա՜խ, բնության հետ, և բախտավոր եմ.
Իմ տխուր տաղերս թո՛ղ ես կցորդեմ։
III
30
Եվ նյութապաշտը չունի պատասխան.
Մեռած է հոգին, միտքը գոսացած՝
Խավար ախտերից ընչասիրության,
Պատճառ՝ փողը է նորա մեծ Աստված։
Նստած է Պոետն և մտածում է. 35
Առվի ալիքը մեղմ թավալվելով՝
Նորա մտածմունքն հափշտակում է,
Եվ նա երգում է առվի հետ սիրով։
Բայց ահա կյանքի գործերից քրտնած
Եվ հասարակի օգտին պարապած՝ 40
Հառաջ է գալի ժիր քաղաքացին,
Առողջ, անտրտունջ և հաղթամարմին.
IV
«Ո՛չ Դու և ո՛չ Նա որդի բնության,
Եվ փայլելու չէ ձեր գլխի վերա
Սուրբ արեգակը բարեբախտության, 45
Ձեր համար, ասեմ, պայծառ օր չկա։
Ես եմ հարազատ Մշակն աշխարհի,
Եվ իմ կյանքի մեջ ամեն մի վայրկյան
Չափած կշռած է և յուր տեղն ունի.
Ես անձնազոհ եմ հասարակության։
