Տիգրան զարմանքով գլուխը վեր առաւ: Առաջին անգամն էր որ ասիկա մէկու մը կըյայտնէր:
― Գիտե՞ս մի՜…
― Անզգալաբար այնքան գոված, այնքան շատ խօսած ես այդ Անգլուհիին վրայ որ արդէն ըսէր էի ինքնիրենս, թէ պարզ համակրութիւն մը չէ անոր հանդէպ զգացածդ: Եւ յետոյ ի՞նչ կարծեցիր, այնքան դժուա՞ր է քեզ մէս ազնիւ եղբօր մը սիրտը կարդալ ինձ համար: Բայց շարունակէ՛:
«― Արդարեւ, սիրելի Նուարդս, չես սխալած, Միս Իզապէլ ― գանատուհի մը ― ինքն է պաշտումիս առարկան»:
«Առաջին անգամը չէր որ անծանօթուհի մը մեզ սեղանակից կը տեսնէի հոն, բայց մինչեւ այն ատեն և ոչ մէկուն ո՞վ ըլլալը, կամ անունը հետաքրքրուած էի գիտնալու: Քանի որ այնքան խօսած եմ իր վրայ քեզի անզգալաբար՝ ըսած եմ անշուշտ թէ իր դէմքին միակ արտայայտութիւնը՝ առաջին ակնարկով իսկ ձգած տպաւորութիւնը մարդուս վրայ, խորունկ, անսահման բարութիւն մըն էր: Անիկա մէկ անգամ մը տեսնելէ յետոյ, անկարելի է որ մարդ հրեշտակ մը երեւակայած ատեն ատիկա չառնէ իրեն իբր տիպար: Իր նուրբ, քիչ մը դալկահար այլ փափուկ, հիանալիօրէն փափուկ դէմքին վրայ փայլփլող զոյգ մը խոշոր վճիտ աչքերուն անուշ ու խորունկ կապոյտէն շնորհիվ, բարութեան՝ անբացատրելի յորդում մը կ’արտացոլար»:
«Ճաշին աւարտելուն մօտ, դէպի ինծի ծռեցավ ու ժպտելով՝»
«― Դեռ նոր եկած էք, այնպես չԷ՞, ըսավ մելանոյշ ձայնով մը»:
