Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/73

412 Սաստիկ դժվա՛ր էր անջատվել բյուրեղ-բալախշ և մինայից,
Ու վայելքի գիրկը ընկած—ուրախ էի ես ցնծալից,
Իմն էր թվում լույսն արևի, որ շողքում էր եթերն ի վար,
Զարմանում եմ՝ հիմա բաժան, միթե դարձավ սիրտը իմ քար»։