412 Սաստիկ դժվա՛ր էր անջատվել բյուրեղ-բալախշ և մինայից, Ու վայելքի գիրկը ընկած—ուրախ էի ես ցնծալից, Իմն էր թվում լույսն արևի, որ շողքում էր եթերն ի վար, Զարմանում եմ՝ հիմա բաժան, միթե դարձավ սիրտը իմ քար»։