Էդ շողերը բոցավառ
Փարվել էին նրանց լանջին,
Փայլում էին անդադար։
Փարվել էին ու ամենքին
Քողը գցած հարս արել՝
Դաշտ ու մերին հարսանքատուն,
Հանդը շքեղ զարդարել։
Հորթ ու մոզի դար ու փոսի
Ծաղկուտների մեջ մտած՝
Մեկ արածում, մեկ աչք ածում,
Նայում էին պլշած։
Նայում էին, որ տեսնեին,
Ո՞վ է եկել Մուսնի մոտ,
Ո՞վ է Մուսնի քեֆին կպել
Կամ ինչո՞ւ է նա դարդոտ։
Հենց էդ ժամանակ՝ կաղնու ծառի տակ,
Պետին խոստացած նամակն է կարդում։
Մուսին թեք ընկած ականջ էր դնում։
Նուշնին նամակում էսպես էր գրում.—
«Նամակս հասնի հորթարած Մուսնին,
ի գյուղն Սև քար Ղազախի գավառ...
«Իմ սերիլի, իմ աչքի լուս Մուսի ջան,
Նուշին ըլի քու արևին, քեզ ղուրբան։
Հերս դո՛ւ ես, մերս դո՛ւ ես, ա՜յ ախպեր,
Առանց քեզ իմ օրն ու կյանքը ի՞նչ կլեր։
Երեք տարվան կարոտ կա իմ սրտում,
էլ ոնց մնամ էս անծանոթ քաղաքում։
Ա՜խ, Մուսի ջան, Նուշին քեզ ջան, քեզ մատաղ,
Օրն անում եմ հազար բերան ա՜խ ու վա՜խ,
Թե ո՞նց ընկա ես կնկա ճանկի մեջ,
Որ ծեծում է, անիծում է ինձ անվերջ։
Ամեն հիմար բանի համար կտեսնես՝
Մազս փետեց, միսս պոկեց գժի պես։
