Ինքն իրան դարձավ ու էսպես ասավ.—
— Ախպեր, ի՞նչ անեմ թե հորթարած եմ
Որ հորթարած եմ՝ հո գեղի ճորտ չեմ։
Նուշիս քաղաքում արյուն է թքում,
Ես էստեղ կանգնեմ ու հորթեր պահե՞մ։
Բաս էլ ախպերը ո՞ր օրվա կլի,
Բաս քվոր տերը՝ ախր ո՞վ կլի։
Չէ, էգուցվանից էլ չեք տեսնի ինձ
Էս գեղի հանդում, էս քարուքանդում։
Մյուս օրը գյուղում հորթերը անտեր
Դեսուդեն ընկած բառաչում էին
Ու իրենց ընկեր, ամենից սիրված
Մուսնուն ու շանը հա կանչում էին։
Բայց ո՞ւր էր Մուսին, մահակը ուսին,
Որ գար հորթերը քշեր հանդերը...
Էլ ո՛չ Մուսի կար, ո՛չ էլ Թոփլանը...
Առավոտը վաղ վեր էին կացել,
Երկուսը կանուխ գեղից հեռացել։
Գնում էր Մուսին մահակը ուսին,
Թոփլանը կողքին՝ կեռ պոչը մեջքին,—
Ճամփեն էր երկար... գնար ետ չգար...
Երկու օր անցավ ու երրորդ օրը՝
Վաղ արշալույսին
Քաղաք հասան Թոփլանն ու Մուսին։
Արևածագին չորս կողմից մեկ էլ
Սկսեց ուժգին քաղաքն աղմկել։
Արևը կամաց բարձրացավ երկինք,
Ցրտից կարկամած տաքացավ գետինք։
