Իմ քուր Նուշին,— ասավ Մուսին,—
Շնորհակալ է էս տնից...
Ես եմ տանում, ես, ա՛յ խանում,
Կրկնեց Մուսին անհամբեր,
— էլ չեմ ուզում, որ Թիֆլիսում
Մենակ ապրի, անախպեր...
Չեմ ուզում, որ նա հացափոր
էստեղ մնա դռնեդուռ,
Օրես դենը, խալխի տանը
Չեմ թողնի ես էդ չափ քուր...
— Ի՞նչ ես ասում, ի՞նչ ես խոսում,—
Կինը տվավ պատասխան,—
—Բաս ամոթ չէ՞, միտքդ ի՞նչ է,
Մի տե՛ս, մի տե՛ս, դու սրան։
Էն որ ոջլոտ, ցեխոտ, տլոտ
Քաղաք բերի, էն լավ է՞ր...
էն ժամանակ ո՞ւր էիր դու,
Հիմի դառաք քուր-ախպե՜ր...
Դռնապանը մեջ ընկավ, թե՝
— Էդքան էլ դու, աստծու սիրու,
Մի բարկանա, ա՛յ խանում,
Խալխը տեսան, թե աղջկան ո՞նց ես պահում,
պահպանում:
Խեղճ աղջկա ո՛չ գլխին կա,
Ո՛չ վրեն կա կարգին շոր,
Երեք տարի էն նաչարի
Մազն ես փետել ամեն օր։
Գնանք, Մուսի, էլ մի խոսի.
Խոսելուց ի՞նչ դուրս կգա,
Ուր կուզես տա՛ր քո քվորը,
Ես էստեղ եմ քեզ վկա։
Անցավ երեք օր, թնդաց սար ու ձոր...
Նորից հանդերը ձեն ու ձուն ընկան,
