Որին լսելով՝ կթրթռա սիրող սիրտը, կմարի: Որին լսելով կգժվի սիրող աղջիկը. կգժվի և դեպի սիրածը կսլանա:
Սքանչելի է նա, երգերի փառքն է նա:
Հրեշտակների մրմունջը, Հասոյի հոգին է նա:
Շարժվեցին ոչխարները, գլորվեցին շատերը:
Շարժվեց և Հասոն, կռացավ, տեսավ բացվածքը:
Հասկացավ ամեն ինչ, նայեց աղային:
Զգաց, որ Զալխեն կորած էր իր համար, ինքն էլ աշխարհի համար:
Շարժվեց Զալխեն էլ, նայեց աղային, նայեց Հասոյին:
Զգաց, որ Հասոն կորել էր իր համար, ինքն էլ աշխարհի համար:
Եվ լռեց ամեն ինչ…
«Լուր-դա-լուր»-ը դադարեց, նրա խաղի վերջին թրթռումը գնաց մեռնելու օդի մեջ…
Հետո… լսվեց մի ճիչ։
Ու երկու մարմիններ արագ պտույտ գործելով օդի մեջ, գնացին միասին ջախջախվելու անդունդի խորքում… և միմյանց գրկում։
Հասոն ու Զալխեն էին դրանք…
Լսում են պատմիչին։ Կկզած, նստոտած զանազան անկյուններում ականջ են դնում։ Պատմիչը հուզված է։ Նստում է նա, կանգնում, բարձրացնում է ձեռքի փայտը։ Եվ նրա ձայնը դողդողում է, կերկերում։
Նա պատմում է.
«Պետք է որ գեղեցիկ լինի Մարգարեի դրախտը, — ասում է նա, — բայց գեղեցիկ է նաև Շիրազի հովիտը։
Որքա՜ն առատ են այնտեղ վարդի թփերը, նրանց շուրջը պտույտ գործող սոխակները. որքա՜ն քաղցր՝ նրանց դայլայլիկները։ Որքա՜ն սողոսկող վճիտ առվակներ կան այնտեղ. հովիտն ակոսող և խորհրդավոր միայնության մեջ ընկղմած բլրակները քանի՜–քանի շքեղ անկյուններ ունին…
Պարզվում է ահա լայն հովիտը, զարդարված երփներանգ ծաղիկներով,
