ԳՐԻԳՈՐ.— (Դրսում, բայց լավ լսելի)։ Դե՛հ, ասացինք Սաշան եկել է, աչքալուսանքի գնանք… Աղջիկս էլ ուզեց…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Քրոջը)։ Թերեզան է, չէ՞…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Նո՛ւ, եղբա՛յր, այժմ մի շիկ աղջիկ կտեսնես, որ… Էն քո տեսած Թերեզան չէ. մե՜կ գեղեցկուհի է դարձել…
ՍԱՀԱԿ.— (Դեպի դուրս, ապա ներս գալով): Շնորհակա՛լ ենք, համեցեք… (Ներս են մտնում՝ Գրիգոր աղան, կինը՝ ցոլուն հագուստով, Թերեզան՝ պարզ, ծղոտե գլխարկ, ձեռնոցներ)։
ՄԱՐԳԱՐԻՏ.– (Վազում է դեպի Թերեզան, համբուրվում են)։ Բարև… Ախ ի՜նչ լավ արիր, որ եկար… Ա՛յ, Սաշան…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– (Լուռ մոտենում է և բարևում)։
ԳՐԻԳՈՐ.– Բարև ձեզ… Այ, դու բարի՛ ես եկել, Ալեքսա՛ն բեկ… Մեր աչքի-գլխի վրան եկել… (Թոթվում է ձեռքը)։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Ընդունում է բարևը, ապա մոտենում է Թերեզային)։
ԹԵՐԵԶԱ.— (Ալեքսանին, ժպտուն և համարձակ)։ Բարև եք եկել… (Պարզում է ձեռքը)։ Ինձ ճանաչեցի՞ր…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Ինչպե՞ս չէ, օրիո՛րդ… Բայց մի րոպե ապշել էի, թե որքա՜ն փոխված եմ գտնում ձեզ… (Լուռ խոսակցում են)։
ԳՐԻԳՈՐ.— (Սահակին)։ Աչքդ լույս, Սահա՛կ բեկ… Էս է տղեղ էլ եկավ ավարտած, դիպլոմո՜վ… Բաս Հոռոմսի՞մն ուր է:
ՍԱՀԱԿ.— Կգա. դուք համեցեք-նստեք։
ՏԻԿ. ՎԱՐԱԿՅԱՆ.— (Լուռ թոթվում է Սահակի ձեռքը, լուռ աչքալուսանքներ ու բարեմաղթություններ՝ խոնարհություններով)։
ԳՐԻԳՈՐ.— (Մոտենում է Մատվեյ Եգորիչին)։ Դուք արդեն այստե՞ղ եք, Մատվե՛յ Եգորիչ… Այսօր երկրորդ անգամն ենք պատահում միմյանց։ (Խոսակցում են միասին)։
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Ի՞նչ արած, եղբայր, մենք դեռ էլի շա՜տ կպատահենք… (Խոսակցում են միասին)։
ԹԵՐԵԶԱ.– (Ալեքսանին)։ Չորս տարի է… Երևի արդեն պառավել եմ, չէ՞…
ՄԱՐԳՈ.- Դե, լա՜վ, լա՜վ. քեզանից սիրունն ու ջահելը ո՞վ կա մեր գյուղումը։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Քույրս իրավացի է… Գեղեցկացել եք շատ։
ԹԵՐԵԶԱ.— (Ժպտուն)։ Շնորհակալ եմ կոմպլիմենտի համար… Բայց երևի մոռացել եք, որ 5-6 տարի առաջ ինձ տգեղ էլ եք կոչել, անճոռնի էլ…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Բողոքող)։ Եթե արել եմ՝ հանցավոր եմ… (Շարունակում են լուռ խոսակցել)։
