(Հուսահատ): Ախ, հա՛յր, հա՛յր, այս ի՞նչ դրության մեջ էս ձգում դու ինձ…
ՍԱՀԱԿ.— (Մեղմ, հանդիմանական)։ Սա՜շա։ (Ոտքի է ելնում)։ Լսի՛ր ինձ: (Մոտենում է)։ Իսկ դու ինչո՞վ ուսար: Պակասե՞ց երբեք քո փողը այս չորս տարվա ընթացքում։ Երբեք դու մերժումն ստացա՞ր, երբ փող ուզեցիր… Իսկ այդ գումարների մեծ տոկոսնե՜րը, տոկոսների տոկոսնե՜րը…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Ընկճված՝ գլուխը խոնարհեցնամ է)։ Իրավո՛ւնք անես, հա՛յր… Ների՛ր ինձ, էս չէի մտածել, կարծում էի՝ փո՛ղ ունես, եկամո՛ւտ ունես այգուց…
ՍԱՀԱԿ.— Այգին հենց առաջի՛ն տարվանից գրավ է նրա մոտ. արդյունքի կե՛սը գրեթե՝ տոկոսի է գնում… Տունն էլ անցյա՛լ տարի գրավ առավ…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Լիովին ընկճված)։ Ամեն ինչ կորսվա՞ծ է այլևս… (Կռթնում է ծառին հուսահատ։ Երկուսն էլ լուռ են)։
- 5) Նույնք և Գրիգոր աղա
ԳՐԻԳՈՐ.— (Այգու փողոցի դուռը մեղմությամբ բաց է անում, ներս մտնում և ետևից վրա քաշում)։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Որ տեսնում է նրան, ցնցվում, ուշքի գալիս, զսպում է իրեն և սառը՝ մնում է անշարժ)։
ՍԱՀԱԿ.— (Նույնպես նկատում է նրան։ Ժողովում է իրեն և մնում է տեղում անշարժ)։
ԳՐԻԳՈՐ.— (Մի վայրկյան փոխնիփոխ զննում է երկուսին էլ, հետո կեղծ ժպիտ դեմքին, սիրալիր)։ Բարև ձեզ… Խանգարեցի՞… Ասի աղջիկս այստեղ է… Այս կողմերիցն էի անց կենում… (Մոտենում է)։ Հը՞… Ի՞նչ է եղել, տխո՞ւր եք… Չլինի՞ կռվել եք։ (Սահակին): Երևի մի քիչ խի՞ստ ես խոսել հետը, հը՞… Ջահելի հետ խոսելը դեռ չես սովորել… (Ալեքսանին)։ Մի՛ նեղանա, ո՛րդի, հա՛յր է. միշտ որդոց լա՛վն են ուզում հայրերը… Համ էլ Սահակ բեկը խելոք մարդ է… (Նստում է)։ Նրա՛ն դու լսիր, զուր բաներ չի՛ ասի…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Շարժվում է տեղից և չոր)։ Սխալվում եք, մենք չե՛նք կռվել:
ՍԱՀԱԿ.— (Տխուր ժպտում է)։ Է՛հ, ինչո՞ւ պիտի կռվեինք, խոսո՛ւմ էինք էնպես… Հրամանոցդ չէի՛նք սպասում…
ԳՐԻԳՈՐ.– Հա՛, տեսնո՛ւմ եմ… Ասի՝ մեկ մտնեմ, Սաշի քեֆը հարցնեմ…
