ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Բա ես հո՛ղեմ գլո՛ւխդ, ինչի՞ նե՛րս թողիր… (Գնում է դեպի դուռը)։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– (Նրան)։ Մա՛յր… Սպասի՛ր, ե՛ս եմ խնդրել, որ գան։ (Ծառային)։ Կանչի՛ր բոլորին։
ԿԻՐԱԿՈՍ.— (Դառնում է դեպի դուրս և կանչում): Նե՛րս եկեք, աղեն կանչում ա… (Գնում է)։
(Մտնում են գյուղացիք և լուռ՝ կանգնում դռան մոտ)։
ԱՐՇԱԿ.— (Նրանց): Առա՛ջ եկեք, ինչո՞ւ եք դռան մոտ մնացել։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Գյուղացոց)։ Ա՛յսպես եկեք… Բարև, Բաղղասար ամի… (Մյուսներին)։ Բա՛րև ձեզ։
ՍԱՀԱԿ.— (Արշակին՝ մի կողմ)։ Յանի, տանուտե՛ր, էս ի՞նչ ա քո արածը. Գրիգոր աղի հետ ոխ ունես՝ Սաշայի՞ն ինչի ես մեջ գցում…
ԱՐՇԱԿ.— (Սառը): Սխալվում ես, Սահակ բեկ, ես ոչ մի ոխ չունեմ Գրիգոր աղայի դեմ։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Որ լսել էր այդ խոսակցությունը)։ Հա՛յր, բավակա՛ն է, վերջապես, թողե՛ք ինձ մարդ մնալ և ո՛չ անասուն… Թողեք մեզ մենակ…
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Ամուսնուն և աղջկան)։ Գնա՛նք, գնա՛նք, գնա՛նք… (Անցնելիս՝ գյուղացոց): Հը՛մ, հողե՛մ ես ձեր գլուխը, հա՜… (Գնում են)։
ԲԱՂԴԱՍԱՐ.— Բա՛խշի, Ալեքսան բեկ. կըլի, որ անժամանակ… Բայց դե որ կանչել էիր՝ եկանք…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Լավ եք արել, որ եկել եք… Ձեզ կանչեցի, որ Գրիգոր աղայի դեմ գրած գանգատին ձեռք քաշեք, քանի որ դուք էլ գանգատ ունեք նրանից, նա ձե՛զ էլ է կեղեքել։
ԲԱՂԴԱՍԱՐ.– (Շփոթված և քիչ լուռ): Յանի որ… հանց որ… Դե էլ մեր ձեռք քաշելը ի՞նչ պետք ա… Գիր էլ խո չգիտե՜նք…
ԱՐՇԱԿ.— Ես ձեր փոխարեն կստորագրեմ, դուք մյոհր կոխեք…
ԶԱՔԱՐ.— Ես խո էլ գործ չո՞ւնեմ նրա հետ… Իմ բանը պրծավ սուդումը…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Այո՛, բայց նա քեզ նեղացրե՞լ է, դու խո կվկայե՞ս…
ԶԱՔԱՐ.— Վկան խո ձեռք չի քաշի… Մեկ էլ որ, դե ես ի՞նչ վկա… (Շփոթված՝ լռում է)։
ՄԱՐԳԱՐ.— Դե, քյոխվա՛, մեր ձեռքը ինչա՞ցու ա… Մենք խո գանգատ չո՛ւնենք նրանից…
