20
Ահա՛ թե ինչու
Վիթխարահսկա, որպես Էյֆելյան
Աշտարակը մեծ,
Անցած ու գալիք դարերի շեմքին
Հզոր, բարձրաբերձ՝ 25
Կանգնել եմ ամբողջ հասակովս մեկ
Եվ երգում եմ ես։
Եվ հոգիս հիմա՛ ռադիոկայան՝
Իր հրակարմիր ե՛րգն է ուղարկում
Հեռո՛ւ ու հեռո՛ւ,— 30
Բոլո՛ր սրտերին, որ ապրում են, կան
Բոլո՛ր կողմերում։
Երգում է հոգիս, հրեղեն հնչում։
Գիտեմ՝ այսօրվա իմ երգի առաջ —
Իմ հոգու կարմիր կայծերի հանդեպ — 35
Ռադիոկայան է ամե՛ն մի հոգի,
Ո՛ւր էլ նա լինի։—
Ամե՛ն մի հոգի, որ ապրում է, կա
Եվ կրում է իր թևերի վրա
Նո՛ւյն խորհուրդը մեծ, խորհուրդը հսկա 40
Օրերի այս վառ,—
Այս վառ օրերի խորհուրդը պայծառ։
Ամե՛ն մի հոգի,
Որ իր երկաթե թևերով այսօր
Զնգում է, շաչում— 45
Եվ փնտրում է նո՜ր հանգիստ ու օրոր
Միլիո՛ն թևերի ըմբոստ շառաչում...
Գիտե՞ք, որ հիմա
Այստեղ — Նայիրի իմ երկրում ավեր
Ու հեռու-հեռուն —
