Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Տանում էր ժամանակը ծեր
Դիակը իր նեխած տղի...
Տանում էր — նեխած մի դիակ,
Փախցնում էր ամո՛թը իրա —
350
Ու հոսում էր արյունը տաք
Հավերժի ճամփեքի վրա։
Հեռու — Սատուրնի վրայից
Կարելի էր տեսնել՝ զազիր՝
Արնահոս վերքերի նման —
355
Լույսերը Բեռլինի, Փարիզի։
Դեղին, ամպերի նման,
Աշխարհի նեխած երեսին —
Կուտակվել էին արնահամ.
Ամպերը հեղձուցիչ գազի։
360
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Այսպես էր։
Եվ դուք չիմացա՞ք,
Չտեսա՞ք ձեր մութ հոգում,
Թե ո՞նց — բանակնե՛ր մեռան՝
365
Հազա՛րը մի սև իրիկուն։
Որ նորի՛ց, խաչվելու համար,
Ինչպես նա, որ գնաց Հռոմ —
Միլիոննե՛րը անխոս գնացին
Վերդեն,
370
Պերեմիշլ
էրզրում...
Երևան։
Աստաֆյան փողոց։
375
Նստած է խանութպան Համոն։
Աշուն է։
|
|
