Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մասիսի պես հզոր, կանգուն —
Ելել էր «նայիրյան ոգին»:
Ելել էր «հզոր», «անհաղթ».
Պարզել էր — երեքգույն դրոշ,
595
Հառնում էր — «անկաշկանդ», «ազատ» —
Ու չկա՜ր Նայիրի ուրիշ...
Աչքերը դարերի հեռուն,
Ակնոցը նայիրյան քթին`
Կանգնել էր վարժապետ Սողոն`
600
Նայիրի հնամյա որդին։
Դարերի մշուշից ելած,
Ձեռքին` հնամյա մի նետ —
Դարերի մշուշի վրա
Գրում էր` « Վեց վիլայեթ...»։
605
. . . . . .
Իսկ այնտեղ — Կարմիր Մոսկովից
Դեպի աշխարհները բոլոր —
Անթել հեռագիրը նորից
Կանչում էր ձայնով ահավոր։
610
Կանչում էր — երկրից֊երկիր,
Ձայնում էր խանդով բոցավառ.
- Ելի՛ր, սովալլուկ մարդկության
Անեծքով գերված աշխարհ...
Հյուսիսից մինչև արևելք,
615
Մինչև Հինդ, Հաբաշ, Հնդուչին —
Կանչում էր` «Եղբայրնե՛ր, ելե՛ք —
Սա՛ է մեր կռիվը վերջի՛ն»։
|
|
