Մնացել էր հոգնած ու ծեր, 8O
Սպասում էր, որ երկինք գնա։
Մենք նրան ասում էինք` ապի,
Նա տանում էր ինձ փողոց.
Սիրում էր ամեն բան թափել,
Երդվում էր նայիրյան հողով...)։
85
Հորական տնակում նստած,
Նա մռռում էր, որպես տան կատու:
Բայց հոգիս կարոտով վստահ
Երազում էր արև ու խնդում։
Եվ հենց նա էր, թախիծն հնամյա, 90
Որ ծածկած արև ու Իրան —
Մի ծերուկ ուսուցչի նման
Ինձ մի օր վարժարան տարավ։
Ու, ծածկած արև ու Իրան,
Նա, շնչով կարծես մի հրե — 95
Ուղեղիս կտավի վրա
Փորփրեց հնամյա գրեր...
(Իմ- հոգին
Ո՞նց
Իմանար, 100
Որ հոսանքը այդ հին գրերի
Իմ հոգու անհաղթ թևերին
Պիտի բյուր երկնքներ բանա։
