Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Արևը՝ կարմրակեզ բանվոր՝
Գլորեց թափով վիթխարի:
Ի՞նչ...
280
—Հսկա,
Վիթխարի մի քար,
Որ նստել էր մեր թևերին։
Ծծում էր մեր արյունն, ագահ,—
Շնչում էր սառնություն բևեռի։
285
Գլորվեց։
Ու զուր,
Երերուն,
Մի վայրկյան սպասեց, չըգնաց։
Բացվել էր — անհուն մի հեռու։
290
Ջարդել էր մի հին մեքենա։
Կանգնել էր ճամփի սկզբին,
Ետևում — մռայլ տարիներ։
Վախենում էր կարծես վազքից...
295
Կարինե...
Հիմա՜ր Կարինե...
|
|
64