Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
445
Կարս։
Տասնըիննը թվին։
Տասնըիննը թվի վերջերին։
Նո՛ւյն երկինքն էր՝ կաթսա արևի։
Նույն խշշոցը քչփչան ջրի...
450
Բայց արևը ի՜զուր էր փորում
Կուրացած աչքերը շենքերի։
Իզո՜ւր էր նայիրյան հեռուն
Ունկնդրում քչփչուն ջրին...
Մանկական երազում տեսած
455
Շուքերի նման չկային
Ծանոթներս — լուսե՜ մարդիկ...
Դարձել էր — սրերի հեսան
Կապույտ մանկությունը իմ —
Իմ կանաչ, պայծա՜ռ բարդին...
460
էլ ինչո՜ւ ծիծաղեր հոգիս,
Երբ մի լուրջ քննադատ մի օր
Սարսելով դահլիճն ու ֆոյեն —
Ավետեց ամբողջ աշխարքին,
Որ ծնվել է — մեծ մի պոետ...
465
Որ ծնվել է երգիչ մի վառ
Ու բերել է երգեր հրե.—
Ցնծա, նայիրյան աշխարհ,—
Ցնծա... Եղիշե Չարենց...
|
|
