Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 2 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/203

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

120 Բանվոր մի կին
Իր կողքի ընկերոջը
Շշնջար՝

«Լենի՛նը...»։

Փսփսար նա էլ կողքինին։
125 Ու շրթից շուրթ անցավ՝

«Լենի՛ն, Լենի՛ն...»։


Հասկացավ Իվանը,
— Այնտե՛ղ է նա...
Շփոթված՝ գլխարկը հանեց —
130 Եվ սեղմեց ատամները՝ բարկությունից դեղնած:
էլ ճար չկար։ Տեսավ տեղ չե՛ն տա իրեն։
Եվ որոշեց՝ անի, ինչ էլ լինի։ —
Ոտքը խոթեց հանկարծ գրպանը կողքինի —
Եվ բարձրացավ վրեն...
135 Թռավ ուսին նստեր
Մի բանվորի.
Բայց բանվորը ներքև շպրտել
Չփորձեց էլ նրան նորից։

Պտույտ եկավ գլուխը, սիրտը ամուր թակեց:
140 Կարծես աշխարքը ողջ նվիրեցին նրան։
Նայեց... Լենին-քեռին կանգնած էր տախտակե
Ամբիոնի վրա...
Ձեռքը առաջ մեկնած, գլուխը բաց,
Ինչպես տնում կախած այն նկարի խորքից —-
145 Իր հայրիկի ձայնով, մի փոքր բարձր՝
Նա պատգամ էր ասում բանվորական զորքին...

Եվ Իվանին Հանկարծ այնպես թվաց,
Թե տեսել է ինքը նրան վաղուց.